Ο Έλληνας μετανάστης που αρνείται… 17 εκατομμύρια δολάρια!
Τον «ρεβυθούλη» των ακινήτων, για το οποίο σφάζονται τα μεγαλύτερα κτηματομεσιτικά γραφεία, προσφέροντας ακόμη και 17 εκατομμύρια δολάρια για να το αποκτήσουν.
Ο ιδιοκτήτης του, Έλληνας στην ψυχή, Αμερικανός στην ταυτότητα, είναι ο 73χρονος Λούις Γκριτσίπης, ή κύριος Ηλίας, όπως ζητάει από συμπατριώτες του να τον αποκαλούν.
«Η τελευταία προσφορά που μου έκαναν ήταν 17 εκατομμύρια. Θέλουν να φτιάξουν ουρανοξύστη. Όμως και 170 εκατομμύρια να μου δώσουν, εγώ δεν το πουλάω», λέει κατηγορηματικά στο newpost, για το ακίνητο που στεγάζει σχεδόν μισό αιώνα το σπίτι και την επιχείρησή του.
Δεξιά, αριστερά και απέναντι, οι ουρανοξύστες 1500 διαμερισμάτων, δεν τον πτοούν. «Είμαι ο πιο γνήσιος στη γειτονιά και χαίρομαι. Αν υπήρχε ανάγκη ίσως και να το σκεφτόμουν. Αλλά έχω την δουλειά μου, δεν μας λείπει τίποτα. Περνάω καλά. Γιατί να το δώσω;», ρωτάει αφοπλιστικά ο κ. Ηλίας.
Έψαχνε το αμερικανικό όνειρο…
Φέτος συμπληρώνει 48 χρόνια στην Αμερική. «Κάποτε στην Ελλάδα είχαμε τα ίδια προβλήματα με αυτά που αντιμετωπίζει και τώρα ο κόσμος. Δεν βρίσκαμε δουλειές, λεφτά δεν είχαμε… Εγώ είχα φύγει από το χωριό και έμενα στον Πειραιά, σε μια κάμαρα με 17 άτομα», περιγράφει ο 73χρονος, που ξεκίνησε για να βρει το αμερικανικό όνειρο με 200 δολάρια όλα κι όλα στην τσέπη.
«Θυμάμαι έλεγα, θεέ μου αν βρω δουλειά στην Αμερική θα δουλέψω πολύ σκληρά», λέει ο κ. Ηλίας και κράτησε το λόγο του.
Στην αρχή, μέχρι να μάθει τη γλώσσα, απασχολήθηκε ως «πιατάς». «Κάποιοι θα το θεωρούσαν ντροπή», σχολιάζει, «όμως τα πιάτα έφεραν τα δολάρια. Και πολλοί Έλληνες που ήρθαμε μαζί και τότε έπλεναν πιάτα, σήμερα έχουν τα δικά τους σούπερ μάρκετ, τις επιχειρήσεις τους και κάθονται πάνω στα λεφτά».
Τα πρώτα χρόνια δεν ήταν εύκολα. Χρειάστηκε να δουλεύει 7 μέρες την εβδομάδα και να στερείται ακόμη και την πιο φθηνή διασκέδαση, αλλά στο τέλος δικαιώθηκε. «Έφτασα να έχω 11 δικά μου μαγαζιά, σαν το εστιατόριο που λειτουργώ σήμερα», λέει ο 73χρονος μετανάστης, που επαναλαμβάνει συχνά πυκνά: «Όμως μην ξεχνάτε, εμείς εδώ δουλεύουμε πολύ σκληρά. Οι Έλληνες φαίνεται να τα έχουν παρατήσει».
Όπως περιγράφει ο ίδιος, παλιότερα τα καλοκαίρια που πήγαινε στην Ελλάδα, έβλεπε στο χωριό του, την Κανδήλα Αιτωλοακαρνανίας, όλο τον κάμπο καταπράσινο, από τα μποστάνια και τις καλλιέργειες. «Τα τελευταία χρόνια, όταν έρχομαι, τα βλέπω όλα ξερά. Ρωτάω τι κάνετε ρε παιδιά, γιατί αφήνετε τη γη; Δεν έχει ζωή, μου λένε. Μα πώς δεν έχει ζωή; Αν βάλεις την ντομάτα σου, την πατάτα σου, την κότα σου, θα έχεις εσύ ζωή και δεν θα σου λείπει τίποτα», όπως λέει ο κ. Ηλίας, που παρατηρεί ότι οι Έλληνες άφησαν τις δουλειές τους στα χωράφια και κυκλοφορούσαν με τα ακριβότερα αυτοκίνητα, που ήταν αγορασμένα με δάνεια.
«Η καρδιά μου είναι πάντα στην Ελλάδα»
Μπορεί να μην θέλει να γυρίσει μόνιμα στην Ελλάδα, αλλά η καρδιά του όπως λέει είναι πάντα εδώ και την πατρίδα την κουβαλάει παντού μαζί του.
«Αγοράζω μόνο ελληνικά προϊόντα. Ελιές, ζυμαρικά, λάδι… Να βοηθήσουμε, ακόμη και με το ένα δολάριο. Και τα παιδιά και εγγόνια, όλα ήθελα να πάνε σε ελληνικό σχολείο. Να ξέρουν τη γλώσσα και να είναι περήφανα για την καταγωγή τους», επισημαίνει ο κ. Ηλίας.
Έξω από το περιβόητο εστιατόριο της 42ης οδού, κυματίζει η αμερικανική σημαία, φόρος τιμής στη χώρα που τον έθρεψε και του έδωσε την ευκαιρία να ανδρωθεί επαγγελματικά, όμως στο εσωτερικό, μικρές γαλανόλευκές σημαίες θυμίζουν στον ίδιο και τους πελάτες του, από πού ξεκίνησε και ποιο χώμα αγαπά.
«Θυμάμαι όταν έγινε το πραξικόπημα της Κύπρου το 1974, είχα 9 μαγαζιά. Τα έκλεισα, νοίκιασα τρία πούλμαν και πήγαμε με όλους τους υπαλλήλους και την οικογένεια στην Ουάσιγκτον να διαμαρτυρηθούμε», θυμάται ο κ. Ηλίας.
Την ίδια αγάπη για τους συμπατριώτες του, εξακολουθεί να τρέφει ως σήμερα, σχολιάζοντας ότι «αυτό που κάνει η κυβέρνηση είναι ντροπή. Να κόβουν τις συντάξεις και τους μισθούς. Αφού τα έχουν πληρώσει οι άνθρωποι. Σε μένα, που παίρνω σύνταξη από το αμερικανικό κράτος, κάθε χρόνο μου κάνουν αύξηση».
Πρόθυμος να προσλάβω κατά προτεραιότητα Έλληνες, που θα του ζητήσουν δουλειά, ο κ. Ηλίας, ο άνθρωπος που στα 73 του εξακολουθεί να δουλεύει πάνω από 12 ώρες τη μέρα, υποστηρίζει ότι στην Αμερική, το «όνειρο» είναι ακόμη ζωντανό.
«Αν έχεις όρεξη για δουλειά, θα πετύχεις. Και εδώ οι μισθοί είναι καλοί. Ο πιατάς παίρνει 70-800 δολάρια την εβδομάδα και οι σερβιτόροι 1.000-1.100 την εβδομάδα», εξηγεί ο ίδιος.
Στην πιο ακριβή περιοχή της Νέας Υόρκης, στην 42η οδό, οι τουρίστες κοντοστέκονται για να φωτογραφίσουν το παράταιρο αξιοθέατο:
Ένα τετραώροφο κτίριο, βαμμένο γαλανόλευκο, περιτριγυρισμένο από ουρανοξύστες 50 έως και 100 ορόφων.
Ένα τετραώροφο κτίριο, βαμμένο γαλανόλευκο, περιτριγυρισμένο από ουρανοξύστες 50 έως και 100 ορόφων.
Τον «ρεβυθούλη» των ακινήτων, για το οποίο σφάζονται τα μεγαλύτερα κτηματομεσιτικά γραφεία, προσφέροντας ακόμη και 17 εκατομμύρια δολάρια για να το αποκτήσουν.
Ο ιδιοκτήτης του, Έλληνας στην ψυχή, Αμερικανός στην ταυτότητα, είναι ο 73χρονος Λούις Γκριτσίπης, ή κύριος Ηλίας, όπως ζητάει από συμπατριώτες του να τον αποκαλούν.
«Η τελευταία προσφορά που μου έκαναν ήταν 17 εκατομμύρια. Θέλουν να φτιάξουν ουρανοξύστη. Όμως και 170 εκατομμύρια να μου δώσουν, εγώ δεν το πουλάω», λέει κατηγορηματικά στο newpost, για το ακίνητο που στεγάζει σχεδόν μισό αιώνα το σπίτι και την επιχείρησή του.
Δεξιά, αριστερά και απέναντι, οι ουρανοξύστες 1500 διαμερισμάτων, δεν τον πτοούν. «Είμαι ο πιο γνήσιος στη γειτονιά και χαίρομαι. Αν υπήρχε ανάγκη ίσως και να το σκεφτόμουν. Αλλά έχω την δουλειά μου, δεν μας λείπει τίποτα. Περνάω καλά. Γιατί να το δώσω;», ρωτάει αφοπλιστικά ο κ. Ηλίας.
Έψαχνε το αμερικανικό όνειρο…
Φέτος συμπληρώνει 48 χρόνια στην Αμερική. «Κάποτε στην Ελλάδα είχαμε τα ίδια προβλήματα με αυτά που αντιμετωπίζει και τώρα ο κόσμος. Δεν βρίσκαμε δουλειές, λεφτά δεν είχαμε… Εγώ είχα φύγει από το χωριό και έμενα στον Πειραιά, σε μια κάμαρα με 17 άτομα», περιγράφει ο 73χρονος, που ξεκίνησε για να βρει το αμερικανικό όνειρο με 200 δολάρια όλα κι όλα στην τσέπη.
«Θυμάμαι έλεγα, θεέ μου αν βρω δουλειά στην Αμερική θα δουλέψω πολύ σκληρά», λέει ο κ. Ηλίας και κράτησε το λόγο του.
Στην αρχή, μέχρι να μάθει τη γλώσσα, απασχολήθηκε ως «πιατάς». «Κάποιοι θα το θεωρούσαν ντροπή», σχολιάζει, «όμως τα πιάτα έφεραν τα δολάρια. Και πολλοί Έλληνες που ήρθαμε μαζί και τότε έπλεναν πιάτα, σήμερα έχουν τα δικά τους σούπερ μάρκετ, τις επιχειρήσεις τους και κάθονται πάνω στα λεφτά».
Τα πρώτα χρόνια δεν ήταν εύκολα. Χρειάστηκε να δουλεύει 7 μέρες την εβδομάδα και να στερείται ακόμη και την πιο φθηνή διασκέδαση, αλλά στο τέλος δικαιώθηκε. «Έφτασα να έχω 11 δικά μου μαγαζιά, σαν το εστιατόριο που λειτουργώ σήμερα», λέει ο 73χρονος μετανάστης, που επαναλαμβάνει συχνά πυκνά: «Όμως μην ξεχνάτε, εμείς εδώ δουλεύουμε πολύ σκληρά. Οι Έλληνες φαίνεται να τα έχουν παρατήσει».
Όπως περιγράφει ο ίδιος, παλιότερα τα καλοκαίρια που πήγαινε στην Ελλάδα, έβλεπε στο χωριό του, την Κανδήλα Αιτωλοακαρνανίας, όλο τον κάμπο καταπράσινο, από τα μποστάνια και τις καλλιέργειες. «Τα τελευταία χρόνια, όταν έρχομαι, τα βλέπω όλα ξερά. Ρωτάω τι κάνετε ρε παιδιά, γιατί αφήνετε τη γη; Δεν έχει ζωή, μου λένε. Μα πώς δεν έχει ζωή; Αν βάλεις την ντομάτα σου, την πατάτα σου, την κότα σου, θα έχεις εσύ ζωή και δεν θα σου λείπει τίποτα», όπως λέει ο κ. Ηλίας, που παρατηρεί ότι οι Έλληνες άφησαν τις δουλειές τους στα χωράφια και κυκλοφορούσαν με τα ακριβότερα αυτοκίνητα, που ήταν αγορασμένα με δάνεια.
«Η καρδιά μου είναι πάντα στην Ελλάδα»
Μπορεί να μην θέλει να γυρίσει μόνιμα στην Ελλάδα, αλλά η καρδιά του όπως λέει είναι πάντα εδώ και την πατρίδα την κουβαλάει παντού μαζί του.
«Αγοράζω μόνο ελληνικά προϊόντα. Ελιές, ζυμαρικά, λάδι… Να βοηθήσουμε, ακόμη και με το ένα δολάριο. Και τα παιδιά και εγγόνια, όλα ήθελα να πάνε σε ελληνικό σχολείο. Να ξέρουν τη γλώσσα και να είναι περήφανα για την καταγωγή τους», επισημαίνει ο κ. Ηλίας.
Έξω από το περιβόητο εστιατόριο της 42ης οδού, κυματίζει η αμερικανική σημαία, φόρος τιμής στη χώρα που τον έθρεψε και του έδωσε την ευκαιρία να ανδρωθεί επαγγελματικά, όμως στο εσωτερικό, μικρές γαλανόλευκές σημαίες θυμίζουν στον ίδιο και τους πελάτες του, από πού ξεκίνησε και ποιο χώμα αγαπά.
«Θυμάμαι όταν έγινε το πραξικόπημα της Κύπρου το 1974, είχα 9 μαγαζιά. Τα έκλεισα, νοίκιασα τρία πούλμαν και πήγαμε με όλους τους υπαλλήλους και την οικογένεια στην Ουάσιγκτον να διαμαρτυρηθούμε», θυμάται ο κ. Ηλίας.Την ίδια αγάπη για τους συμπατριώτες του, εξακολουθεί να τρέφει ως σήμερα, σχολιάζοντας ότι «αυτό που κάνει η κυβέρνηση είναι ντροπή. Να κόβουν τις συντάξεις και τους μισθούς. Αφού τα έχουν πληρώσει οι άνθρωποι. Σε μένα, που παίρνω σύνταξη από το αμερικανικό κράτος, κάθε χρόνο μου κάνουν αύξηση».
Πρόθυμος να προσλάβω κατά προτεραιότητα Έλληνες, που θα του ζητήσουν δουλειά, ο κ. Ηλίας, ο άνθρωπος που στα 73 του εξακολουθεί να δουλεύει πάνω από 12 ώρες τη μέρα, υποστηρίζει ότι στην Αμερική, το «όνειρο» είναι ακόμη ζωντανό.
«Αν έχεις όρεξη για δουλειά, θα πετύχεις. Και εδώ οι μισθοί είναι καλοί. Ο πιατάς παίρνει 70-800 δολάρια την εβδομάδα και οι σερβιτόροι 1.000-1.100 την εβδομάδα», εξηγεί ο ίδιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου