ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ Η ΜΟΝΙΜΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Αποκαλύψεις Χατζημαρκάκη: H Γερμανία παραδέχεται τα κατοχικά δανεία αλλά δεν τα διεκδικεί η Ελλάδα!

 

«Στόχος της Γερμανίας είναι να έχουν σε μόνιμη εξάρτηση τους Έλληνες» λέει ο κ. Χατζημαρκάκης

Ο ευρωβουλευτής Γιώργος Χατζημαρκάκης, καλεσμένος στην εκπομπή «Ελεύθερος Σκοπευτής» του Γιώργου Τράγκα, την Πέμπτη το βράδυ ξημερώματα Παρασκευής, αποκάλυψε για πρώτη φορά τον τρόπο με τον οποίο οι Γερμανοί ελέγχουν όλο το σύστημα στην Ελλάδα. Από πολιτικούς και επιχειρηματίες μέχρι και δημοσιογράφους.
«Στόχος της Γερμανίας είναι να έχουν σε μόνιμη εξάρτηση τους Έλληνες» λέει ο κ. Χατζημαρκάκης, ενώ αποκάλυψε και απόρρητο γερμανικό έγγραφο που μαρτυρά ότι η Γερμανία παραδέχεται ότι η χώρα μας δικαιούται επιστροφή των κατοχικών δανείων αλλά δεν τα διεκδικεί η Ελλάδα! Η επίμαχη δήλωση στο 7:20 του βίντεο
Ο κ. Χατζημαρκάκης επίσης μίλησε για τα επιπλέον δάνεια που πήραν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ενώ ξάφνιασε όταν είπε ότι το περιοδικό Focus έκανε το χυδαίο εξώφυλλο, που εμφάνιζε το άγαλμα της Αφροδίτης με άσεμνη χειρονομία, μόνο και μόνο για να εκβιάσει τον ΕΟΤ και να του εξοφλήσει τουριστική διαφήμιση!
 

creta blog

ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΘΥΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΕΜΦΡΑΓΜΑ ΚΑΙ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ

Όσοι έχουν ξεσπάσματα θυμού, αντιμετωπίζουν σχεδόν πενταπλάσιο κίνδυνο για έμφραγμα και υπερτριπλάσιο κίνδυνο για εγκεφαλικό μέσα στο επόμενο δίωρο περίπου, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, η οποία επιπλέον υποστηρίζει ότι όσο συχνότερα θυμώνει κανείς, ιδίως αν έχει επιβαρυμένο καρδιαγγειακό ιστορικό, τόσο ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος, καθώς συσσωρεύεται σε βάθος χρόνου.
Οι ερευνητές της Ιατρικής Σχολής και της Σχολής Δημόσιας Υγείας του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ευρωπαϊκό καρδιολογικό περιοδικό European Heart Journal, σύμφωνα με το BBC, εξέτασαν δεδομένα από εννέα μελέτες σχετικές με το ζήτημα, οι οποίες αφορούσαν σε χιλιάδες ανθρώπους.
Σε επίπεδο πληθυσμού, ο κίνδυνος ενός μεμονωμένου επεισοδίου θυμού είναι σχετικά χαμηλός: ένα έμφραγμα παραπάνω ανά 10.000 ανθρώπους ετησίως για κάποιον άνθρωπο χαμηλού καρδιαγγειακού κινδύνου, ο οποίος θυμώνει μόνο μια φορά το μήνα. Αν ο άνθρωπος ανήκει στην ομάδα υψηλού καρδιαγγειακού κινδύνου, τότε ο αυξημένος κίνδυνος από ένα ξέσπασμα θυμού το μήνα αυξάνεται σε τέσσερα εμφράγματα παραπάνω ανά 10.000 άτομα.
Αν όμως κανείς θυμώνει συχνά, ο κίνδυνος αυξάνει σημαντικά σε επίπεδο πληθυσμού. Έτσι, πέντε επεισόδια θυμού τη μέρα έχουν ως αποτέλεσμα περίπου 158 πρόσθετα εμφράγματα ανά 10.000 άτομα το χρόνο για τους ανθρώπους χαμηλού καρδιαγγειακού κινδύνου, αριθμός που αυξάνεται σε 657 ανά 10.000 για τα άτομα της ομάδας υψηλού κινδύνου.

ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Ο Κύλινδρος του Κύρου (539 π.Χ.)

Τα διατάγματα του Κύρου που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν χαραγμένα στην Ακκαδική γλώσσα σε κύλινδρο από ψημένο πηλό.

            

Κύρος ο Μέγας ο πρώτος βασιλιάς της Περσίας, ελευθέρωσε τους σκλάβους της Βαβυλώνας, 539 π.Χ.

Το 539 π.Χ., τα στρατεύματα του Κύρου του Μεγάλου, του πρώτου βασιλιά της αρχαίας Περσίας, κατέκτησαν την πόλη της Βαβυλώνας. Αλλά οι επόμενες ενέργειές του ήταν αυτές που σήμαναν μια μεγάλη πρόοδο για τον Άνθρωπο. Ελευθέρωσε τους σκλάβους, διακήρυξε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν τη θρησκεία τους και εδραίωσε φυλετική ισότητα. Αυτές και άλλες αποφάσεις καταγράφηκαν σε ένα κύλινδρο από ψημένο πηλό στην Ακκαδική γλώσσα με σφηνοειδή γραφή.
Το αρχαίο αυτό αρχείο, γνωστό σήμερα ως Κύλινδρος του Κύρου, θεωρείται ως ο πρώτος χάρτης ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο. Έχει μεταφραστεί και στις έξι επίσημες γλώσσες των του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και οι διατάξεις του προσομοιάζουν με τα τέσσερα πρώτα άρθρα της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
H Εξάπλωση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Από τη Βαβυλώνα, η ιδέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γρήγορα εξαπλώθηκε στην Ινδία, στην Ελλάδα και τελικά στη Ρώμη. Εκεί, προέκυψε η έννοια του «φυσικού νόμου», αφού παρατηρήθηκε το γεγονός ότι οι άνθρωποι τείνουν να ακολουθούν συγκεκριμένους άγραφους νόμους στη ζωή τους και το Ρωμαϊκό δίκαιο βασιζόταν σε ορθολογικές ιδέες που προέκυπταν από τη φύση των πραγμάτων.
Έγγραφα που αποδεικνύουν τα δικαιώματα του ατόμου, όπως η Μάγκνα Κάρτα (1215), Αναφορά Δικαίου (1628), το Σύνταγμα των ΗΠΑ (1787), η Γαλλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη (1789) και η Διακήρυξη Δικαιωμάτων, των ΗΠΑ (1791) είναι οι γραπτοί πρόγονοι πολλών από τα σημερινά έγγραφα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Ποια είναι τα ανθρώπινα δικαιώματά σου;
Ας ξεκινήσουμε με μερικούς βασικούς ορισμούς:
Άνθρωπος: ουσιαστικό
Ένα μέλος του είδους Homo sapiens ένας άντρας, μια γυναίκα ή ένα παιδί.
Δικαιώματα: ουσιαστικό
Πράγματα τα οποία δικαιούσαι ή σου επιτρέπονται εγγυημένες ελευθερίες.
Ανθρώπινα Δικαιώµατα: ουσιαστικό
Τα δικαιώματα που έχεις επειδή είσαι άνθρωπος.
Αν ρωτούσατε τους ανθρώπους στο δρόµο, «Τι είναι τα ανθρώπινα δικαιώµατα;» θα παίρνατε διαφορετικές απαντήσεις. Θα σας έλεγαν για κάποια από τα δικαιώματα που γνωρίζουν, αλλά πολύ λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν όλα τα δικαιώματά τους.
Όπως περιγράφεται στους παραπάνω ορισμούς, δικαίωμα είναι κάποιου είδους ελευθερία. Είναι κάτι που το δικαιούται κάποιος επειδή είναι άνθρωπος.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα βασίζονται στην αρχή του σεβασμού του ατόμου. Η βασική θεώρησή τους είναι ότι κάθε άτομο είναι ένα ηθικό και λογικό ον που αξίζει να του φέρονται με αξιοπρέπεια. Αποκαλούνται ανθρώπινα δικαιώματα γιατί είναι οικουμενικά. Ενώ κάποιες χώρες ή ειδικές ομάδες απολαμβάνουν συγκεκριμένα δικαιώματα που ισχύουν μόνο γι’ αυτούς, τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι τα δικαιώματα που δικαιούνται όλοι –χωρίς να έχει σημασία ποιοι είναι και πού ζούνε– απλώς γιατί είναι ζωντανοί.
Εντούτοις, αν ζητήσετε από πολλούς ανθρώπους να σας απαριθμήσουν τα δικαιώματά τους, θα σας πουν μόνον για την ελευθερία του λόγου και της θρησκευτικής πεποίθησης και, ίσως, ένα δυο άλλα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για σημαντικά δικαιώματα αλλά το πλήρες εύρος των ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι πολύ μεγάλο. Εμπεριέχουν επιλογές και ευκαιρίες. Εμπεριέχουν την ελευθερία να αποκτήσει κανείς μια δουλειά, να ακολουθήσει μια σταδιοδρομία, να επιλέξει το σύντροφο που επιθυμεί και να αναθρέψει τα παιδιά του. Περιλαμβάνουν το δικαίωμα της ανεμπόδιστης μετακίνησης και το δικαίωμα να εργάζεται κανείς και να έχει δίκαιες απολαβές χωρίς να υφίσταται παρενοχλήσεις, κακομεταχείριση, απειλές και αυθαίρετες απολύσεις. Περιλαμβάνουν ακόμα και το δικαίωμα του ελεύθερου χρόνου.
Σε παλιότερες εποχές, δεν υπήρχαν ανθρώπινα δικαιώματα. Μετά ήρθε η ιδέα ότι οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν συγκεκριµένες ελευθερίες. Και αυτή η ιδέα, στον απόηχο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αποτυπώθηκε τελικά στο έγγραφο που ονομάζεται η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με τα τριάντα δικαιώματα τα οποία παρέχονται σε όλους τους ανθρώπους.

»

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΝΟΜΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Μέχρι το 1948, η νέα Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών είχε τραβήξει την προσοχή ολόκληρου του κόσμου. Υπό τη δυναμική προεδρία της Ελέανορ Ρούζβελτ, χήρας του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Φρανκλίνου Ρούζβελτ, υπερμάχου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αντιπροσώπου των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, η Επιτροπή ξεκίνησε την προπαρασκευή του εγγράφου που θα γινόταν η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η έμπνευσή του, αποδόθηκε στην Ελέανορ Ρούζβελτ η οποία την αποκάλεσε Μάγκνα Κάρτα για όλη την ανθρωπότητα. Υιοθετήθηκε από τον ΟΗΕ στις 10 Δεκεμβρίου 1948.
Στο προοίμιό της, και στο Άρθρο 1, η Διακήρυξη δηλώνει κατηγορηματικά τα εγγενή δικαιώματα όλων των ανθρωπίνων όντων: «Η παραβίαση και η περιφρόνηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου οδήγησαν σε πράξεις βαρβαρότητας, που εξεγείρουν την ανθρώπινη συνείδηση, και η προοπτική ενός κόσμου όπου οι άνθρωποι θα είναι ελεύθεροι να μιλούν και να πιστεύουν, λυτρωμένοι από τον τρόμο και την αθλιότητα, έχει διακηρυχθεί ως η πιο υψηλή επιδίωξη του ανθρώπου...Όλοι οι άνθρωποι γεννήθηκαν ελεύθεροι και ίσοι όσον αφορά την αξιοπρέπεια και τα δικαιώµατά τους».
Τα Κράτη Μέλη του ΟΗΕ υποσχέθηκαν να συνεργαστούν για την προώθηση των τριάντα Άρθρων για τα ανθρώπινα δικαιώματα που, για πρώτη φορά στην ιστορία, συγκεντρώθηκαν και κωδικοποιήθηκαν σε ένα και μόνο έγγραφο. Έτσι, πολλά από αυτά τα δικαιώματα, με διάφορες μορφές, αποτελούν σήμερα συνταγματικούς νόμους των δημοκρατικών χωρών.

Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα

Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ Η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποτελεί ένα διεθνές ιδανικό πρότυπο για όλες τις χώρες του κόσμου αλλά δεν έχει ισχύ νόμου. Έτσι, από το 1948 μέχρι το 1966, κύριος στόχος της Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ήταν να δημιουργήσει μια διεθνή νομολογία για τα ανθρώπινα δικαιώματα με βάση τη Διακήρυξη και να εδραιώσει τους απαραίτητους μηχανισμούς για την εφαρμογή και τη χρήση της. Η Επιτροπή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα δημιούργησε δύο βασικά έγγραφα: το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (ICCPR) και το Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα (ICESCR). Και οι δύο έγιναν διεθνείς νόμοι το 1976. Αυτά τα δύο Σύμφωνα, μαζί με την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποτελούν το «Διεθνές Σύμφωνο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων». Το Διεθνές Σύμφωνο για τα Αστικά και Πολιτικά Δικαιώματα εστιάζεται σε θέματα όπως το δικαίωμα στη ζωή, η ελευθερία του λόγου, η θρησκευτική ελευθερία και το δικαίωμα ψήφου. Το Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα εστιάζεται στην τροφή, στην εκπαίδευση στην υγεία και στη στέγη. Και τα δύο Σύμφωνα διακηρύσσουν αυτά τα δικαιώματα για όλους τους ανθρώπους και απαγορεύουν τις διακρίσεις. Επιπλέον, το Άρθρο 26 της ICCPR ίδρυσε μια Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών. Η Επιτροπή αποτελείται από δεκαοκτώ ειδικούς επί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και είναι υπεύθυνη να διασφαλίσει ότι όλοι όσοι έχουν συνυπογράψει την ICCPR την τηρούν. Η Επιτροπή εξετάζει αναφορές που υποβάλλουν οι χώρες κάθε πέντε χρόνια για να επιβεβαιώσει ότι συμμορφώνονται προς τη Διακήρυξη και δημοσιοποιεί τα ευρήματά της για την κάθε χώρα. Πολλές χώρες που έχουν επικυρώσει την ICCPR έχουν επίσης συμφωνήσει ότι η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μπορεί να ερευνήσει καταγγελίες ατόμων και οργανισμών που τα δικαιώματά τους έχουν παραβιαστεί από το κράτος τους. Πριν προσφύγουν στην Επιτροπή, οι ενάγοντες πρέπει να εξαντλήσουν όλα τα ένδικα μέσα της χώρας τους. Μετά από έρευνα, η Επιτροπή δημοσιοποιεί τα αποτελέσματα. Αυτές οι αποφάσεις έχουν μεγάλη ισχύ. Εάν η Επιτροπή κάνει δεκτές τις κατηγορίες, το κράτος πρέπει να λάβει μέτρα για να διορθώσει την παραβίαση. ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΕΘΝΩΝ ΠΕΡΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ Εκτός από τα Σύμφωνα της Διεθνούς Διακήρυξης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τα Ηνωμένα Έθνη υιοθέτησαν και περισσότερες από είκοσι κύριες συμφωνίες, οι οποίες αναφέρονται λεπτομερώς στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σ’ αυτές περιλαμβάνονται όροι που προλαμβάνουν και απαγορεύουν συγκεκριμένες παραβιάσεις, όπως βασανιστήρια και γενοκτονίες και προστατεύουν ιδιαίτερα ευάλωτους πληθυσμούς όπως οι πρόσφυγες (Συνθήκη σχετικά με την Κατάσταση των Προσφύγων, 1951), οι γυναίκες (Συνθήκη για την Εξάλειψη όλων των Μορφών Διάκρισης κατά των Γυναικών, 1979) και τα παιδιά (Συνθήκη σχετικά με τα Δικαιώματα των Παιδιών, 1989). Άλλες συνθήκες καλύπτουν τις φυλετικές διακρίσεις, την πρόληψη γενοκτονιών, τα πολιτικά δικαιώματα των γυναικών, την απαγόρευση της δουλείας και τα βασανιστήρια. Κάθε μια από αυτές τις Συνθήκες έχει ορίσει μια επιτροπή ειδικών για τον έλεγχο της εφαρμογής των όρων της συμφωνίας από τα κράτη που την έχουν υιοθετήσει.

 

ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων χρησίμευσε ως πηγή έμπνευσης για την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, μία από τις πιο σημαντικές συμφωνίες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Η σύμβαση εγκρίθηκε το 1953 από το Συμβούλιο της Ευρώπης, μια διακυβερνητική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1949 και απαρτίζεται από σαράντα επτά Κράτη Μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Αυτό το σώμα δημιουργήθηκε για να ενισχύσει τα δικαιώματα του ανθρώπου και να προωθήσει τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου.
Η Συνθήκη επικυρώθηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο της Γαλλίας. Κάθε πρόσωπο που θεωρεί ότι είναι θύμα παραβίασης σε μία από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, η οποία έχει υπογράψει και επικυρώσει τη Σύμβαση, μπορεί να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Κάποιος πρέπει πρώτα να εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες προσφυγής στα δικαστήρια της χώρας του και να έχει καταθέσει αίτηση προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο.
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ, ΑΦΡΙΚΗ ΚΑΙ ΑΣΙΑ
Στην Αμερική, Βόρεια και Νότια, στην Αφρική και Ασία, περιφερειακά έγγραφα για την προστασία και την προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δημιουργήθηκαν ως απόρροια της Διεθνούς Διακήρυξης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Η Αμερικανική Συνθήκη περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αφορά στις χώρες της Αμερικής και τέθηκε σε ισχύ το 1978.
Οι Αφρικανικές χώρες δημιούργησαν το δικό τους Χάρτη Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη (1981), και οι Μουσουλμανικές χώρες δημιούργησαν τη Διακήρυξη του Καΐρου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Ισλάμ (1990).
Ο Ασιατικός Χάρτης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (1986) δημιουργήθηκε από την Ασιατική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, την ίδια χρονιά της ίδρυσής της, από μια ομάδα νομοθετών και ακτιβιστών υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Χονγκ Κονγκ. Ο Χάρτης περιγράφεται ως «λαϊκός χάρτης» γιατί μέχρι τώρα δεν έχει εκδοθεί κανείς κυβερνητικός χάρτης.

ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΤΟ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΜΟΡΦΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

Ο στενός ηγετικός πυρήνας της οργάνωσης και ο ίδιος ο Αρχηγός Μιχαλολιάκος προέρχεται μια άλλη, παλιότερη φασιστική οργάνωση με αρχηγό τον Κωνσταντίνο Πλεύρη που είχε ιδρυθεί το 1965. Μόλις εκδηλώθηκε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 ο Πλεύρης έθεσε την οργάνωσή του στην υπηρεσία της χούντας. Ο Μιχαλολιάκος προσχώρησε στην οργάνωση του Πλεύρη το 1973, σε ηλικία 16 ετών. Ένα χρόνο αργότερα, το 1974, η δικτατορία έπεσε, γεγονός που προκάλεσε κρίση στο χώρο της Ακροδεξιάς, αλλά υπήρξε ταυτόχρονα και περίοδος δράσης διάφορων τρομοκρατικών ακροδεξιών ομάδων, οι οποίες διατηρούσαν επαφή με τους Ιταλούς ομοϊδεάτες τους του Ordine Nuovo. Ο Μιχαλολιάκος συνελήφθη ως υπεύθυνος για την προμήθεια βομβών σε οργανώσεις που προκάλεσαν μπαράζ τυφλών εκρήξεων το 1977 και το 1978 με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό πολλών πολιτών. Εμεινε μόλις ένα χρόνο φυλακή.

Η Χρυσή Αυγή ιδρύθηκε το 1980, ως λέσχη εθνικοσοσιαλιστικής επιμόρφωσης. Δεν ήταν ακόμα έτοιμη για το πεζοδρόμιο. Άλλωστε τα στελέχη της είχαν μόλις αποφυλακιστεί, ενώ ορισμένοι αρθρογραφούσαν από τις φυλακές.

Η πορεία της Χρυσής Αυγής διακόπηκε για λίγους μήνες, όταν ο ήδη κατάδικος σε ισόβια φυλάκιση δικτάτορας Παπαδόπουλος ανέθεσε στον Μιχαλολιάκο τον Σεπτέμβριο του 1984 την ηγεσία της νεολαίας ΕΠΕΝ, του κόμματος που είχε ο ίδιος ιδρύσει. Αλλά τον Ιανουάριο του 1985 ο Μιχαλολιάκος παραιτήθηκε, επειδή το κόμμα αυτό ήταν απλά ακροδεξιό και όχι εθνικοσοσιαλιστικό.

Το 1987 η Χρυσή Αυγή επανιδρύθηκε, αυτή τη φορά ως μια οργάνωση που «εφαρμόζει» τα εθνικοσιαλιστικά της πιστεύω στο πεζοδρόμιο, ασκώντας βία εναντίον μεμονωμένων στόχων, κυρίως νέων που ανήκαν στην Αριστερά και τον αντιεξουσιαστικό χώρο.

Η πολιτική συγκυρία που επέτρεψε στη Χρυσή Αυγή να βγει από το περιθώριο ήταν ο εθνικιστικός πυρετός για το Μακεδονικό στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Υπήρχε και τότε σοβαρή πολιτική κρίση στη χώρα, γεγονός που οδήγησε Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ να συναγωνίζονται σε εθνικιστικά και φιλοπολεμικά συνθήματα για να ξεφύγουν από το εσωτερικό πρόβλημα. Την ίδια περίοδο είχαμε το πρώτο μεγάλο κύμα μεταναστών και προσφύγων από τα Βαλκάνια, κυρίως την Αλβανία. Η παρουσία τους προβλήθηκε κι αυτή ως εθνική απειλή από τα ιδιωτικά τηλεοπτικά δίκτυα, τα οποία τότε επιτράπηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, τον Δεκέμβριο του 1992 η Χρυσή Αυγή θα κάνει αισθητή την παρουσία της στο μεγάλο συλλαλητήριο της Αθήνας και θα προβάλει πρώτη φορά τις βίαιες επιθέσεις της εναντίον όσων θεωρεί «προδότες», δηλαδή τους αντιεθνικιστές της Αριστεράς και τους αντιεξουσιαστές.

Από εκείνη τη στιγμή η βίαιη δράση της οργάνωσης θα πυκνώσει. Και την ίδια περίοδο θα αρχίσει να συνεργάζεται με τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας στην καταστολή των διαδηλώσεων, κάνοντας τη «βρόμικη δουλειά» με μαχαίρια και ρόπαλα. Ελάχιστες από τις επιθέσεις της εξιχνιάζονται, ενώ οι ποινές συνήθως είναι με αναστολή ή εξαγορά. Εξαίρεση η καταδίκη του υπαρχηγού της Αντώνιου Ανδρουτσόπουλου, ο οποίος καταδικάστηκε σε μακρόχρονη φυλάκιση μετά την επίθεση δεκαμελούς φάλαγγας της οργάνωσης τον Ιούνιο του 1998 με στόχο τρεις αριστερούς φοιτητές.

Αυτή και άλλες παρόμοιες τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις περιγράφουν με σαφήνεια τον τρόπο δράσης της οργάνωσης. Επιβεβαιώνουν δηλαδή ότι η παραβατική έως εγκληματική δράση των στελεχών της πραγματοποιείται στο πλαίσιο της οργάνωσης και όχι ως ατομική εκτροπή από τη νομιμότητα.

Με άλλα λόγια, ο μόνος χαρακτηρισμός που αρμόζει στη Χρυσή Αυγή είναι αυτός της ναζιστικής οργάνωσης.

Γιατί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ναζισμού, δηλαδή ο ακραίος ρατσισμός και η αναγόρευση σε υπέρτατη αξία της φυλής-έθνους προσδιορίζουν τον τρόπο δράσης της οργάνωσης, με τις ομάδες κρούσης που εύστοχα έχουν ονομαστεί Τάγματα Εφόδου και τη συνοδεύουν ως μέθοδος «κατάκτησης του πεζοδρομίου» από τα πρώτα της χρόνια. Δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει τη χρυσαυγίτικη βία αν δεν αντιληφθεί ότι γι’ αυτήν όσοι δεν ανήκουν στη «φυλή», όπως την ορίζουν οι ίδιοι, είναι «υπάνθρωποι», ισοδύναμοι του ζώου, και επομένως η βία εναντίον τους μπορεί να φτάσει στα όρια της εξόντωσης, για το καλό της πατρίδας, δηλαδή της φυλής. «Υπάνθρωποι» είναι οι μετανάστες, οι Εβραίοι, οι ρομά, οι ξένοι, αλλά και οι γραικύλοι Έλληνες, οι αριστεροί.

Πώς κατάφερε η Χρυσή Αυγή να φτάσει ξαφνικά από τις 23.000 ψήφους το 2009 στις  440.000 το 2012; Ασφαλώς η πολύπλευρη κρίση που προκαλεί μια πραγματική ανθρωπιστική καταστροφή στη χώρα παίζει τον κύριο ρόλο. Αλλά η κρίση αυτή στην Ελλάδα δεν είναι μόνο οικονομική και κοινωνική με την καταστροφή των εργασιακών σχέσεων και του κοινωνικού κράτους. Συνοδεύεται από την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος και την πλήρη απαξίωση των μέσων ενημέρωσης. Αλλά ακόμα και κάτω απ’ αυτές τις ακραίες συνθήκες δεν θα είχαμε τα σημερινά αποτελέσματα αν ακόμα κι αυτό το απαξιωμένο και ανίκανο πολιτικό σύστημα, όταν διαπίστωσε τα πρώτα σημάδια της απήχησής της με τις δημοτικές εκλογές του 2010, δεν θεωρούσε ότι πρέπει να μιμηθεί τη Χρυσή Αυγή, να υποκύψει στη θεματολογία και τη συνθηματολογία της –κυρίως στο μεταναστευτικό- για να προσεταιριστεί τους ψηφοφόρους της. Είναι η λάθος συνταγή, όπως έχει αποδειχτεί σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, όπου κόμματα του συντηρητικού χώρου έχουν αποπειραθεί να ανταγωνιστούν την Ακροδεξιά στο δικό της επίπεδο του εθνικισμού και της ξενοφοβίας.

Παντού αυτή η πολιτική κατέληξε σε μπούμερανγκ.

Πολλοί αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να γιγαντώνεται ένα ναζιστικό κίνημα στην Ελλάδα που τόσα υπέφερε κατά την περίοδο της κατοχής από τα SS και τη Gestapo. Μα στην Ελλάδα δεν υπήρχε μόνο αντίσταση. Υπήρχαν και οι συνεργάτες των ναζί, οι οποίοι στελέχωσαν το μηχανισμό του «εθνικού στρατού» και εν συνεχεία του «εθνικού κράτους», χάρη στην ειδίκευσή τους να πολεμούν την Αριστερά και τους κομμουνιστές. Από τις τάξεις των ίδιων πρόκυψε και ο πυρήνας των στρατιωτικών που έκαναν τη δικτατορία του 1967. Αυτός ο βαθιά αντιδραστικός μηχανισμός διατήρησε το δίκτυό του στην αστυνομία, το στρατό, τη δικαιοσύνη και την εκκλησία και μετά την πτώση της δικτατορίας. Είναι το «ελληνικό βαθύ κράτος».

Η μαθητεία του Μιχαλολιάκου δίπλα σε στελέχη του δικτατορικού καθεστώτος της επέτρεψε εξαρχής να έρθει σε επαφή με το βαθύ κράτος. Η Χρυσή Αυγή, αντίθετα από ομοειδή μορφώματα στη Δυτική Ευρώπη δεν υπήρξε ποτέ ένα κόμμα απόβλητων, μια οργάνωση παρίας. Είχε πάντα στηρίγματα στην αστυνομία, το στρατό, αλλά ακόμα και τη δικαιοσύνη και την Εκκλησία.

Αλλά και η σχέση της οργάνωσης με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα είναι μια ελληνική ιδιοτυπία. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας το καθεστώς έλαβε μια σειρά σκανδαλώδη μέτρα υπέρ των συμφερόντων του Ωνάση, του Νιάρχου, του Λάτση, όλων των Ελλήνων εφοπλιστών. Με την πτώση της δικτατορίας κάποιοι από τους  ισχυρούς αυτούς επιχειρηματίες εξακολούθησαν να στηρίζουν τα στελέχη της χούντας, ακόμα και τους βασανιστές της αστυνομίας, προσφέροντάς τους δουλειά σε υπηρεσίες ιδιωτικής αστυνομίας. Μέχρι σήμερα συμβαίνει αυτό, για τη Χρυσή Αυγή. Ας μην εκπλαγεί λοιπόν κανείς που στη βουλή η οργάνωση υπερασπίζεται με λύσσα τα συμφέροντα των εφοπλιστών και αρνείται να φορολογηθούν έστω και ελαφρά τα τεράστια υπερκέρδη τους.

Όλα αυτά που περιγράφουμε δεν άλλαξαν με την είσοδο της οργάνωσης στην ελληνική βουλή. Απλώς διαχωρίστηκε η δράση της σε δύο κομμάτια, το νόμιμο-δημόσιο και το κρυφό-εγκληματικό, δηλαδή το «πολιτικό» και το «στρατιωτικό» σκέλος. Η ηγεσία, βέβαια, είναι κοινή.

Σήμερα ο ηγετικός πυρήνας της Χρυσής Αυγής αντιμετωπίζει βαρύτατες κατηγορίες, σε βαθμό κακουργήματος, ενώ με πόρισμά της η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου χαρακτηρίζει την οργάνωση «εγκληματική». Ο ίδιος ο Αρχηγός της και ορισμένοι στενοί του συνεργάτες βρίσκονται ήδη προφυλακισμένοι από τις 28.9.2013.

Για ποιο λόγο διερράγη σήμερα αυτός ο δεσμός της Χρυσής Αυγής με το βαθύ κράτος; Ασφαλώς έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι είχαμε τον πρώτο Έλληνα νεκρό από τη δράση της οργάνωσης, τον 34χρονο αντιφασίστα ράπερ Παύλο Φύσσα, τον οποίο μαχαίρωσε στην καρδιά στις 18 Σεπτεμβρίου ένα στέλεχος της Χρυσής Αυγής.

Μέχρι εκείνη τη μέρα τα θύματα της Χρυσής Αυγής περιορίζοντας στους μετανάστες, σε άτομα-στόχους «αόρατους», «ανώνυμους» και «αβοήθητους».

Ο ξεσηκωμός των πολιτών μετά το τελευταίο έγκλημα και οι μαζικές αντιφασιστικές διαδηλώσεις υποχρέωσαν την κυβέρνηση να σταματήσει την πολιτική «ανοχής» απέναντι στα εγκλήματα της οργάνωσης. Αλλά καταλυτικό ρόλο σ’ αυτές τις εξελίξεις έπαιξε και η πρόσφατη απόφαση της Χρυσής Αυγής να κλιμακώσει το επίπεδο βίας που ασκεί σ’ όλη την Ελλάδα εις βάρος όσων θεωρεί «υπανθρώπους». Μια βδομάδα πριν από τη δολοφονία του Φύσσα είχε προηγηθεί επίθεση άλλου Τάγματος Εφόδου εναντίον μελών του ΚΚΕ, με αποτέλεσμα δέκα τραυματίες. Και λίγες μέρες αργότερα, στις 15.9.2013 η Χρυσή Αυγή εμφανίστηκε με στρατιωτικού τύπου άγημα στον Μελιγαλά της Πελοποννήσου, όπου οι τοπικές αρχές πραγματοποιούσαν μια τελετή μνήμης συμβολική για την ελληνική Ακροδεξιά. Παρόντες ήταν μόνο πολίτες της Δεξιάς με τις οργανώσεις τους. Αυτούς ήταν που προπηλάκισε βίαια η οργάνωση, έχοντας επικεφαλής βουλευτές της Χρυσής Αυγής.

Στις δύο αυτές επιθέσεις της η Χρυσή Αυγή έδειξε ότι στρέφεται πλέον ανοιχτά εναντίον της οργανωμένης Αριστεράς με δολοφονικές προθέσεις, αλλά και εναντίον της Δεξιάς, διεκδικώντας πρώτα πρώτα την ηγεμονία στο συμβολικό επίπεδο.

Ήταν ένα βήμα παραπάνω από όσα έκανε η οργάνωση μέχρι σήμερα. Με τις κινήσεις αυτές φάνηκε ξεκάθαρα η πραγματική της στρατηγική, που μοιάζει πολύ με τη «στρατηγική της έντασης» που εφάρμοσε η Ιταλική Ακροδεξιά τη δεκαετία του ’70, κάτω από την καθοδήγηση μυστικών υπηρεσιών. Στόχος και τότε και τώρα είναι να δημιουργηθούν συνθήκες τυφλής βίαιης αντιπαράθεσης στα πεζοδρόμια, να προκληθεί ένας «εμφύλιος χαμηλής έντασης» και να προκληθεί η παρέμβαση του βαθέος κράτους: του στενού κατασταλτικού μηχανισμού, του στρατού και της δικαιοσύνης σε μια μορφή κράτους έκτακτης ανάγκης. Είναι το εθνο-φυλετικό Κράτος που ευαγγελίζεται η οργάνωση.

Η επίθεσή της ακόμα και σε οργανώσεις της Δεξιάς ή και της Ακροδεξιάς ξεκίνησε από τη στιγμή που η οργάνωση αισθάνθηκε τόσο ισχυρή, ώστε να πάρει αυτή την πρωτοβουλία των κινήσεων, ελέγχοντας ακόμα και τμήματα του κρατικού μηχανισμού.

Θα τελειώσω με μια παρατήρηση σχετικά με τις συνέπειες που έχει η διάδοση των φασιστικών ιδεών και της ατζέντας της Ακροδεξιάς στη διαμόρφωση του πολιτεύματος στις λεγόμενες «δυτικού τύπου» δημοκρατίες. Επανέρχομαι στον Πουλαντζά. Στα τελευταία του κείμενα είχε διαβλέψει (ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1970) την τάση αυξανόμενου αυταρχισμού που χαρακτηρίζει το σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος. Την τάση αυτή ενίσχυσε η ανάπτυξη των διακρατικών ομαδοποιήσεων, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τον τρόπο που συγκροτήθηκε, δηλαδή ως απλά οικονομική και στη συνέχεια νομισματική σύνθεση, αλλά κυρίως αυτό που ονομάστηκε «παγκοσμιοποίηση», όσο κι αν ο όρος σημαίνει τα πάντα και τίποτα. Και είδαμε στην κρίση του 2008 να αναδεικνύεται ο κυρίαρχος ρόλος σε παγκόσμια κλίμακα των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των «αγορών», απέναντι στις πολιτικές κυβερνήσεις.

Όμως ειδικά στην Ελλάδα η υπαρκτή αυτή τάση κρατικού αυταρχισμού παίρνει τα τελευταία τρία χρόνια ακραίες μορφές, με τον τρόπο που διαχειρίζονται την κρίση οι διαδοχικές κυβερνήσεις και η οικονομική ελίτ της χώρας. Η εξοικείωση της κοινωνίας με την εφαρμογή ακραίων αντιλαϊκών μέτρων υπονομεύει το ίδιο το κύρος της δημοκρατίας και την προετοιμάζει να δέχεται αδιαμαρτύρητα ακόμα και την εγκληματική δράση των ρατσιστικών συμμοριών.

* Το κείμενο είναι η εισήγηση του Δημήτρη Ψαρρά στην ανοιχτή εκδήλωση ενάντια στο φαινόμενο του Νεοναζισμού - Φασισμού από την Κίνηση Αλληλεγγύης και Πολιτισμού, ΟΜΠΡΕΛΕΣ

Πολιτική στην Σφήκα