ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ
ΖΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΟΥΣ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
Μια ασυνήθιστη φυλή ινδιάνων ζει κάπου κοντά στο ποτάμι Μαισί της Βραζιλίας. Οι ονομαζόμενοι «Πι-ρά-χα». Χαρακτηρίζονται από τον μοναδικό τους τρόπο ζωής, πίστης και αφοσίωσης καθώς είναι εντελώς διαφορετικός από τον δικό μας σε όλα τα επίπεδα. Ο Ντάνιελ Έβερετ, συγγραφέας και πρώην ιεραπόστολος έζησε κοντά τους τριάντα ολόκληρα χρόνια με την πεποίθηση να τους διδάξει κάποια πράγματα. Να όμως που η μοίρα τα φέρνει τελείως διαφορετικά από ότι επιθυμούμε τις περισσότερες φορές.
Όλοι μας πριν πέσουμε για ύπνο, καληνυχτίζουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα συνήθως με τον πιο γλυκό τρόπο, λέγοντας «Καληνύχτα» , «Όνειρα γλυκά», «Καλή ξεκούραση» και γενικότερα ευχόμαστε ο συνάνθρωπός μας να έχει ένα γλυκό και ήρεμο βράδυ. Στην συγκεκριμένη φυλή όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Η δική τους «καληνύχτα» θα ήταν ίσως κάπως έτσι: «Μόνο και τολμήσεις να ροχαλίσεις! Υπάρχουν φίδια παντού!»
Εμείς, έχουμε τον ύπνο σαν λυτρωτικό φάρμακο για την κούραση της ημέρας και λαμβάνει πολύ μεγάλη βαρύτητα για την ορθή και υγιή λειτουργία του σώματός μας. Οι πιράχα λοιπόν, έχουν μια εντελώς διαφορετική αντίληψη για το θέμα του ύπνου. Οι άνθρωποι που δεν κοιμούνται ποτέ. Θεωρούν αρχικά πως ο ύπνος είναι επιβλαβής για την υγεία! Πιστεύουν πως όταν κοιμάσαι είναι σαν να πεθαίνεις και μόλις ξυπνάς είναι σαν ξαναγεννιέσαι ελάχιστα πιο διαφορετικός από ότι ήσουν πριν. Έτσι λοιπόν, οι πιράχα κοιμούνται ελάχιστα τα βράδια, διαδοχικά ο ένας με τον άλλον κατά μέσο όρο 20-30 λεπτά! Τον υπόλοιπό τους χρόνο, τον αφιερώνουν στην διασκέδαση, την εργασία, τα παιδιά, τα ζώα και τα φυτά μιας και έχουν μια πολύ καλή σχέση με την φύση σε αντίθεση με τον ύπνο.
Για εκείνους, κάθε ηλικία και φάση της ζωής είναι σαν ένα καινούριο κεφάλαιο. Παιδί, έφηβος, ενήλικας και υπερήλικας αποτελούν για αυτούς μια αναγέννηση γι αυτό και αλλάζουν ονόματα σε κάθε μεταβίβασή τους από το ένα στάδιο στο άλλο, σαν να είναι εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι σε κάθε ένα από αυτά.
Δεν έχουν αύριο. Ζουν καθαρά και μόνο στο σήμερα χωρίς να τους ενδιαφέρει τι θα γίνει τις επόμενες ώρες, την επόμενη ημέρα. Ζουν το τώρα στην κάθε τους στιγμή. Δεν υπολογίζουν χρόνο, δεν έχουν ημερολόγια, ρολόγια. Δεν σκέφτονται το μέλλον γιατί απλά δεν γνωρίζουν τον τρόπο. Δεν μεριμνούν για φαγητό, δεν τους ενδιαφέρει τι θα φάνε αύριο, αν πεινάσουν απλά θα κόψουν ένα καρπό από τα δέντρα, θα πιάσουν κάποιο ζώο και θα φάνε.
Δεν ξέρουν καν να μετράνε. Δεν τους ενδιαφέρουν οι αριθμοί. Μετρούν μόνο με το λίγο και το πολύ. Οτιδήποτε περισσότερο είναι περιττό για εκείνους. Δεν έχουν τρόπους. Δεν χρησιμοποιούν πληθυντικό και φαύλους «καλούς» τρόπους για να δείξουν την αγάπη και τον σεβασμό τους. Ξέρουν από μόνοι τους πως ο άλλους τους αγαπά και δεν νιώθουν ανασφάλεια για τα αμοιβαία συναισθήματά τους. Δεν κρατάνε κανένα ίχνος κακίας, μίσους και εκδίκησης. Αντιμετωπίζουν τα πάντα με χαμόγελο και πραότητα. Και τι έγινε που ο μικρός έριξε το ψάρι ξανά στην θάλασσα; Απλά του έπεσε. Αν το μωρό δεν θέλει να φάει, δεν θα τον πιέσουν γι αυτό. Άλλωστε εκείνος ξέρει καλύτερα τι χρειάζεται!
Δεν έχουν την ανάγκη να τους διευθύνει κάποιος αρχηγός, και να υπακούν σε κανόνες. Ξέρουν να συνυπάρχουν αρμονικά μεταξύ τους δίχως τσακωμούς διότι έχουν μάθει να αποδέχονται ο ένας τον άλλον και τους διέπει ένας αξιέπαινος σεβασμός ανάμεσά τους.
Έχοντας ζήσει λοιπόν μαζί τους τόσα χρόνια, ο Έβερεστ κατάλαβε πως αυτά τα μικρά, μισόγυμνα και χαρούμενα ανθρωπάκια τον δίδαξαν πως ο άνθρωπος είναι πολύ πιο περίπλοκο ων από όσο πίστευε. Καμία θρησκεία και κανένας αρχηγός δεν μας είναι απαραίτητος για να μας βάλει στον «σωστό» δρόμο. Μπορούμε και μόνοι μας να είμαστε ευτυχισμένοι και αυτάρκεις.
Το ερώτημα όμως που πρέπει να τεθεί είναι: Μπορούμε; Εμείς. Ο σύγχρονος πολιτισμός. Με γνώσεις, παιδεία, θρησκείες, πολιτικούς και αρχηγούς τόσα χρόνια ζούμε μέσα στην μιζέρια, την ανασφάλεια και την πλεονεξία. Και εκείνοι; Χωρίς τίποτα. Χωρίς κανέναν πάνω από το κεφάλι τους, δίχως καν τις βασικές γνώσεις ζουν πιο ποιοτικά και ευτυχισμένα από εμάς. Εκείνοι. Που μοναδικό τους όπλο, είναι ο αλληλοσεβασμός, η αγάπη, η αποδοχή, η φύση, το φως. Και όχι, τα φονικά πολυβόλα, τα κάλπικα κομμάτια χαρτιού που κυριεύουν όλο τον κόσμο και η μοχθηρή επιθυμία για την εξουσία. Τελικά, ίσως εμείς πρέπει να μάθουμε από εκείνους και όχι εκείνοι από εμάς.
Vor 30 Jahren kam der amerikanische Missionar Dan Everett ins brasilianische Amazonasgebiet, um den Pirahá-Indianern das Wort Gottes beizubringen und es kam alles anders: Dan Everett wurde selbst missioniert. Dan Everett musste erst mühsam die Sprache der Indianer lernen um ihnen Gottes Botschaft überhaupt vermitteln zu können. Dabei stieß er jedoch nicht nur auf eine der rätselhaftesten Sprachen der Welt, sondern vor allem auf eine Gesellschaft, die ausschließlich in der Gegenwart lebt: Die Pirahás kommen ohne Zahlen aus, bilden keine Nebensätze, kennen keine Formen für Vergangenheit und Zukunft. Sie leben, so erkannte er an ihrer Sprache, ganz im Hier und Jetzt und schöpfen daraus eine Zufriedenheit, die einzigartig scheint. Jesus Christus? Haben sie nie gesehen gibt es also nicht! Für Dan Everett eine Erkenntnis, die so erstaunlich war, dass er selbst den Glauben an seinen Gott verlor.
(Er ist heute Atheist)
Mehr als 60 Mal hat Dan Everett den kleinen Indianerstamm der Pirahã, besucht - das erste Mal vor 30 Jahren. In einem Buch erzählt Everett nun die Geschichte des "glücklichsten Volkes" - und wie die Pirahãs sein Leben veränderten.
"Mein Problem war: Warum sollte ich sie von Gott überzeugen?", so Everett. "Damit sie ein besseres Leben hätten? Das war eine echte Herausforderung." Eine Herausforderung, die er nur mit seiner damaligen Ehefrau annehmen konnte. Karen, eine Missionarstochter, hatte er mit 17 Jahren kennengelernt. Sie holte ihn von den Drogen weg, er entdeckte Gott. Mit ihren drei Kindern ziehen sie an den Amazonas, um die als widerspenstig geltenden Pirahã zu missionieren, die sich seit 200 Jahren weigern, auch nur ein Wort Portugiesisch zu sprechen.
Sie kennen keine Zahlen
Pirahã ist eine extrem schwierige Sprache, die Everett lernen muss. Kein Außenstehender hatte das je geschafft. Es ist eine Sprache, die von einer ganz anderen Art zu denken zeugt. Zahlen zum Beispiel kennen Pirahá nicht. Sie zählen nur "einen" oder "viele" Haken, stellt Everett erstaunt fest. "Als ich veröffentlichte, dass Pirahá nicht zählen, beschimpfte man mich als Rassisten", sagt er. "Man warf mir vor, ich halte sie für dumm. Aber sie sind überhaupt nicht dumm. Sie benötigen einfach keine Zahlen in ihrem Leben. Wenn ich in Berlin bin, brauche ich dort auch keinen Pfeil und Bogen."
Ob sie acht oder zehn Fische erlegen, ist den Pirahá egal. Entscheidend ist, dass sie genug haben. Sie sind selbstbewusst. Sie leben ohne Zahl und Zeit. Denn Everett entdeckt bei seinem Sprachstudium: Die Pirahá kennen keine Form für Vergangenheit, keine für die Zukunft. Sie leben im Augenblick. Für unseren Seinsbegriff ist das unvorstellbar - keine Erinnerungen ans Gestern, kein Blick zurück im Zorn. "Sie wissen schon, was Vergangenheit ist, aber sie reden eben nicht darüber", so Everett. "Vergangenes, Geschichte, hat keine Bedeutung mehr, ist unwichtig für ihr Selbstbild. Das Einzige, was zählt ist, im Heute zu leben."
Leben im Hier und Jetzt
Zufriedenheit statt Ehrgeiz - das spiegelt ihre Grammatik wider, so Everett, der immer mehr zum Sprachforscher wird, aber als Missionar an seine Grenzen stößt. Denn die Pirahã glauben nur an das, was sie sehen. "Sie fragten mich, wie Jesus aussieht", so Everett. "Ich sagte: 'Ich habe ihn nie gesehen.' 'Hat dein Vater ihn gesehen?' 'Nein.' 'Hat irgendein Freund ihn gesehen?' 'Nein, niemand hat ihn gesehen. 'Warum willst du dann, dass wir an ihn glauben?' Sie wollten Jesus nicht. Ich fühlte mich wie ein Narr."
Everett scheiterte am Gottesbeweis. Er beginnt zu zweifeln. An dieser "Entkehrung" zerbricht seine Familie, seine Ehe. Der Missionar kann nicht mehr glauben, aber er findet eine neue Mission: die Sprachwissenschaft. Als prominenter Linguist, wie gerade bei einem Kongress in Berlin, wird er jetzt dazu gehört, wie Sprache und Kultur, wie Sprache und Glück, zusammenhängen können. Diese Erkenntnisse hat er denen zu verdanken, die sein Leben radikal verändert haben: den Pirahã.
http://de.wikipedia.org/wiki/Pirah%C3%A3
Daniel Everett "Das glücklichste Volk: Sieben Jahre bei den Pirahã-Indianern am Amazonaς''
ΖΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΟΥΣ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
Μια ασυνήθιστη φυλή ινδιάνων ζει κάπου κοντά στο ποτάμι Μαισί της Βραζιλίας. Οι ονομαζόμενοι «Πι-ρά-χα». Χαρακτηρίζονται από τον μοναδικό τους τρόπο ζωής, πίστης και αφοσίωσης καθώς είναι εντελώς διαφορετικός από τον δικό μας σε όλα τα επίπεδα. Ο Ντάνιελ Έβερετ, συγγραφέας και πρώην ιεραπόστολος έζησε κοντά τους τριάντα ολόκληρα χρόνια με την πεποίθηση να τους διδάξει κάποια πράγματα. Να όμως που η μοίρα τα φέρνει τελείως διαφορετικά από ότι επιθυμούμε τις περισσότερες φορές.
Όλοι μας πριν πέσουμε για ύπνο, καληνυχτίζουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα συνήθως με τον πιο γλυκό τρόπο, λέγοντας «Καληνύχτα» , «Όνειρα γλυκά», «Καλή ξεκούραση» και γενικότερα ευχόμαστε ο συνάνθρωπός μας να έχει ένα γλυκό και ήρεμο βράδυ. Στην συγκεκριμένη φυλή όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Η δική τους «καληνύχτα» θα ήταν ίσως κάπως έτσι: «Μόνο και τολμήσεις να ροχαλίσεις! Υπάρχουν φίδια παντού!»
Εμείς, έχουμε τον ύπνο σαν λυτρωτικό φάρμακο για την κούραση της ημέρας και λαμβάνει πολύ μεγάλη βαρύτητα για την ορθή και υγιή λειτουργία του σώματός μας. Οι πιράχα λοιπόν, έχουν μια εντελώς διαφορετική αντίληψη για το θέμα του ύπνου. Οι άνθρωποι που δεν κοιμούνται ποτέ. Θεωρούν αρχικά πως ο ύπνος είναι επιβλαβής για την υγεία! Πιστεύουν πως όταν κοιμάσαι είναι σαν να πεθαίνεις και μόλις ξυπνάς είναι σαν ξαναγεννιέσαι ελάχιστα πιο διαφορετικός από ότι ήσουν πριν. Έτσι λοιπόν, οι πιράχα κοιμούνται ελάχιστα τα βράδια, διαδοχικά ο ένας με τον άλλον κατά μέσο όρο 20-30 λεπτά! Τον υπόλοιπό τους χρόνο, τον αφιερώνουν στην διασκέδαση, την εργασία, τα παιδιά, τα ζώα και τα φυτά μιας και έχουν μια πολύ καλή σχέση με την φύση σε αντίθεση με τον ύπνο.
Για εκείνους, κάθε ηλικία και φάση της ζωής είναι σαν ένα καινούριο κεφάλαιο. Παιδί, έφηβος, ενήλικας και υπερήλικας αποτελούν για αυτούς μια αναγέννηση γι αυτό και αλλάζουν ονόματα σε κάθε μεταβίβασή τους από το ένα στάδιο στο άλλο, σαν να είναι εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι σε κάθε ένα από αυτά.
Δεν έχουν αύριο. Ζουν καθαρά και μόνο στο σήμερα χωρίς να τους ενδιαφέρει τι θα γίνει τις επόμενες ώρες, την επόμενη ημέρα. Ζουν το τώρα στην κάθε τους στιγμή. Δεν υπολογίζουν χρόνο, δεν έχουν ημερολόγια, ρολόγια. Δεν σκέφτονται το μέλλον γιατί απλά δεν γνωρίζουν τον τρόπο. Δεν μεριμνούν για φαγητό, δεν τους ενδιαφέρει τι θα φάνε αύριο, αν πεινάσουν απλά θα κόψουν ένα καρπό από τα δέντρα, θα πιάσουν κάποιο ζώο και θα φάνε.
Δεν ξέρουν καν να μετράνε. Δεν τους ενδιαφέρουν οι αριθμοί. Μετρούν μόνο με το λίγο και το πολύ. Οτιδήποτε περισσότερο είναι περιττό για εκείνους. Δεν έχουν τρόπους. Δεν χρησιμοποιούν πληθυντικό και φαύλους «καλούς» τρόπους για να δείξουν την αγάπη και τον σεβασμό τους. Ξέρουν από μόνοι τους πως ο άλλους τους αγαπά και δεν νιώθουν ανασφάλεια για τα αμοιβαία συναισθήματά τους. Δεν κρατάνε κανένα ίχνος κακίας, μίσους και εκδίκησης. Αντιμετωπίζουν τα πάντα με χαμόγελο και πραότητα. Και τι έγινε που ο μικρός έριξε το ψάρι ξανά στην θάλασσα; Απλά του έπεσε. Αν το μωρό δεν θέλει να φάει, δεν θα τον πιέσουν γι αυτό. Άλλωστε εκείνος ξέρει καλύτερα τι χρειάζεται!
Δεν έχουν την ανάγκη να τους διευθύνει κάποιος αρχηγός, και να υπακούν σε κανόνες. Ξέρουν να συνυπάρχουν αρμονικά μεταξύ τους δίχως τσακωμούς διότι έχουν μάθει να αποδέχονται ο ένας τον άλλον και τους διέπει ένας αξιέπαινος σεβασμός ανάμεσά τους.
Έχοντας ζήσει λοιπόν μαζί τους τόσα χρόνια, ο Έβερεστ κατάλαβε πως αυτά τα μικρά, μισόγυμνα και χαρούμενα ανθρωπάκια τον δίδαξαν πως ο άνθρωπος είναι πολύ πιο περίπλοκο ων από όσο πίστευε. Καμία θρησκεία και κανένας αρχηγός δεν μας είναι απαραίτητος για να μας βάλει στον «σωστό» δρόμο. Μπορούμε και μόνοι μας να είμαστε ευτυχισμένοι και αυτάρκεις.
Το ερώτημα όμως που πρέπει να τεθεί είναι: Μπορούμε; Εμείς. Ο σύγχρονος πολιτισμός. Με γνώσεις, παιδεία, θρησκείες, πολιτικούς και αρχηγούς τόσα χρόνια ζούμε μέσα στην μιζέρια, την ανασφάλεια και την πλεονεξία. Και εκείνοι; Χωρίς τίποτα. Χωρίς κανέναν πάνω από το κεφάλι τους, δίχως καν τις βασικές γνώσεις ζουν πιο ποιοτικά και ευτυχισμένα από εμάς. Εκείνοι. Που μοναδικό τους όπλο, είναι ο αλληλοσεβασμός, η αγάπη, η αποδοχή, η φύση, το φως. Και όχι, τα φονικά πολυβόλα, τα κάλπικα κομμάτια χαρτιού που κυριεύουν όλο τον κόσμο και η μοχθηρή επιθυμία για την εξουσία. Τελικά, ίσως εμείς πρέπει να μάθουμε από εκείνους και όχι εκείνοι από εμάς.
Vor 30 Jahren kam der amerikanische Missionar Dan Everett ins brasilianische Amazonasgebiet, um den Pirahá-Indianern das Wort Gottes beizubringen und es kam alles anders: Dan Everett wurde selbst missioniert. Dan Everett musste erst mühsam die Sprache der Indianer lernen um ihnen Gottes Botschaft überhaupt vermitteln zu können. Dabei stieß er jedoch nicht nur auf eine der rätselhaftesten Sprachen der Welt, sondern vor allem auf eine Gesellschaft, die ausschließlich in der Gegenwart lebt: Die Pirahás kommen ohne Zahlen aus, bilden keine Nebensätze, kennen keine Formen für Vergangenheit und Zukunft. Sie leben, so erkannte er an ihrer Sprache, ganz im Hier und Jetzt und schöpfen daraus eine Zufriedenheit, die einzigartig scheint. Jesus Christus? Haben sie nie gesehen gibt es also nicht! Für Dan Everett eine Erkenntnis, die so erstaunlich war, dass er selbst den Glauben an seinen Gott verlor.
(Er ist heute Atheist)
Mehr als 60 Mal hat Dan Everett den kleinen Indianerstamm der Pirahã, besucht - das erste Mal vor 30 Jahren. In einem Buch erzählt Everett nun die Geschichte des "glücklichsten Volkes" - und wie die Pirahãs sein Leben veränderten.
"Mein Problem war: Warum sollte ich sie von Gott überzeugen?", so Everett. "Damit sie ein besseres Leben hätten? Das war eine echte Herausforderung." Eine Herausforderung, die er nur mit seiner damaligen Ehefrau annehmen konnte. Karen, eine Missionarstochter, hatte er mit 17 Jahren kennengelernt. Sie holte ihn von den Drogen weg, er entdeckte Gott. Mit ihren drei Kindern ziehen sie an den Amazonas, um die als widerspenstig geltenden Pirahã zu missionieren, die sich seit 200 Jahren weigern, auch nur ein Wort Portugiesisch zu sprechen.
Sie kennen keine Zahlen
Pirahã ist eine extrem schwierige Sprache, die Everett lernen muss. Kein Außenstehender hatte das je geschafft. Es ist eine Sprache, die von einer ganz anderen Art zu denken zeugt. Zahlen zum Beispiel kennen Pirahá nicht. Sie zählen nur "einen" oder "viele" Haken, stellt Everett erstaunt fest. "Als ich veröffentlichte, dass Pirahá nicht zählen, beschimpfte man mich als Rassisten", sagt er. "Man warf mir vor, ich halte sie für dumm. Aber sie sind überhaupt nicht dumm. Sie benötigen einfach keine Zahlen in ihrem Leben. Wenn ich in Berlin bin, brauche ich dort auch keinen Pfeil und Bogen."
Ob sie acht oder zehn Fische erlegen, ist den Pirahá egal. Entscheidend ist, dass sie genug haben. Sie sind selbstbewusst. Sie leben ohne Zahl und Zeit. Denn Everett entdeckt bei seinem Sprachstudium: Die Pirahá kennen keine Form für Vergangenheit, keine für die Zukunft. Sie leben im Augenblick. Für unseren Seinsbegriff ist das unvorstellbar - keine Erinnerungen ans Gestern, kein Blick zurück im Zorn. "Sie wissen schon, was Vergangenheit ist, aber sie reden eben nicht darüber", so Everett. "Vergangenes, Geschichte, hat keine Bedeutung mehr, ist unwichtig für ihr Selbstbild. Das Einzige, was zählt ist, im Heute zu leben."
Leben im Hier und Jetzt
Zufriedenheit statt Ehrgeiz - das spiegelt ihre Grammatik wider, so Everett, der immer mehr zum Sprachforscher wird, aber als Missionar an seine Grenzen stößt. Denn die Pirahã glauben nur an das, was sie sehen. "Sie fragten mich, wie Jesus aussieht", so Everett. "Ich sagte: 'Ich habe ihn nie gesehen.' 'Hat dein Vater ihn gesehen?' 'Nein.' 'Hat irgendein Freund ihn gesehen?' 'Nein, niemand hat ihn gesehen. 'Warum willst du dann, dass wir an ihn glauben?' Sie wollten Jesus nicht. Ich fühlte mich wie ein Narr."
Everett scheiterte am Gottesbeweis. Er beginnt zu zweifeln. An dieser "Entkehrung" zerbricht seine Familie, seine Ehe. Der Missionar kann nicht mehr glauben, aber er findet eine neue Mission: die Sprachwissenschaft. Als prominenter Linguist, wie gerade bei einem Kongress in Berlin, wird er jetzt dazu gehört, wie Sprache und Kultur, wie Sprache und Glück, zusammenhängen können. Diese Erkenntnisse hat er denen zu verdanken, die sein Leben radikal verändert haben: den Pirahã.
http://de.wikipedia.org/wiki/Pirah%C3%A3
Daniel Everett "Das glücklichste Volk: Sieben Jahre bei den Pirahã-Indianern am Amazonaς''
