ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΥΩΠΙΑΣ ΜΕ ΣΤΑΓΟΝΕΣ

Εντυπωσιακά είναι τα αποτελέσματα της εφαρμογής μίας πρωτοποριακής μεθόδου που πραγματοποιείται και στη χώρα μας, καθώς μπορούν να διορθωθούν μικροί βαθμοί μυωπίας, υπερμετρωπίας ή/και αστιγματισμού, ακόμα και ανώμαλου αστιγματισμού χωρίς την ανάγκη παραδοσιακής επέμβασης με laser!
Η παρέμβαση αυτή πραγματοποιείται με ενστάλαξη σταγόνων (ριβοφλαβίνη: βιταμίνη Β2) για ένα δεκάλεπτο και μετά έκθεση σε αυτό το ειδικό φως για περίπου πέντε ακόμα λεπτά. Δεν έχει μετεγχειρητική ταλαιπωρία, καθώς δεν προκαλεί πόνο, έτσι ώστε να μην υπάρχει σημαντικός χρόνος ανάρρωσης.
Η πρωτοποριακή μέθοδος διασύνδεσης κολλαγόνου (collagen cross-linking) εφαρμόσθηκε σε ασθενείς στις 28-29 Ιανουαρίου, 2014 στην Αθήνα από τον καθηγητή Οφθαλμολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης Αναστάσιο Κανελλόπουλο.
Η τεχνολογία που έφερε στην επικαιρότητα την επαναστατική αυτή καινούρια διαθλαστική επέμβαση, εξηγεί ο καθηγητής, είναι η χρήση τοπογραφικά-κατευθυνόμενης και διαφορικής ισχύος διασύνδεσης σαν μία αμιγώς διαθλαστική επέμβαση!
«Πρόκειται», σημειώνει ο Δρ. Κανελλόπουλος, «για μία εξελιγμένη συσκευή διασύνδεσης κολλαγόνου, η οποία έχει αφενός τη δυνατότητα να παρακολουθεί τις κινήσεις του ματιού και να επικεντρώνεται σε συγκεκριμένο σημείο του αυτόματα (tracker). Επίσης έχει απεριόριστες δυνατότητες εξατομίκευσης, καθώς μπορεί η «παρτιτούρα» που θα σχεδιαστεί από τον χειρουργό οφθαλμίατρο να εφαρμοστεί για πολλαπλές θεραπείες στον κερατοειδή. Επιπλέον μπορεί να γίνει συσχέτιση με τοπογραφίες του κερατοειδή ή με τη συνταγή γυαλιών ή φακών επαφής που φοράει ο/η ενδιαφερόμενος/η».

Η επαναστατική αυτή εφαρμογή έγινε σε συνεργασία με το Cleveland Clinic Foundation των ΗΠΑ και την ερευνητική ομάδα της Avedro στη Βοστώνη. Έχει δε εγκριθεί για ευρεία κλινική εφαρμογή στην Ευρώπη (CE mark). Παρουσιάστηκε από τον Δρ. Κανελλόπουλο στο Αμερικανικό Συνέδριο Οφθαλμολογίας στη Νέα Ορλεάνη το Νοέμβριο του 2013.
Όπως αναφέρει σχετικά ο κ. Κανελλόπουλος, «H επιστημονική μας ομάδα πρωτοστάτησε σε όλες τις επαναστατικές εξελίξεις που τώρα πια αποτελούν κλινική ρουτίνα καθώς ήταν η δεύτερη στην Ευρώπη που ασχολήθηκε με τη διασύνδεση κολλαγόνου, σε ερευνητικό επίπεδο από το 2002, δίνοντας λύση στην αντιμετώπιση του κερατόκωνου “καταργώντας” την ανάγκη μεταμόσχευσης κερατοειδή».
Και συνεχίζει ο κ. Κανελλόπουλος:
Η συνεισφορά μας με καινοτομίες που αφορούν την διασύνδεση κολλαγόνου είναι:
- tο Πρωτόκολλο της Αθήνας -η εμπεριστατωμένη εξέλιξη της τεχνικής διασύνδεσης κολλαγόνου, με τοπογραφικά κατευθυνόμενη ομαλοποίηση με Excimer Laser- αποτελεί συνδυασμό εξομάλυνσης της ανωμαλίας του κερατόκωνου με laser και υψηλής ισχύος διασύνδεση κολλαγόνου
- η μεγαλύτερης ισχύος χρήση φωτός,
- διασύνδεση με χρήση femtosecond laser για ενδοκερατοειδική έγχυση ριβοφλαβίνης, και
- η χρήση της ως προφύλαξη σε επεμβάσεις LASIK για υπερμετρωπία ή/και μυωπία.
Οι τεχνικές αυτές “γεννήθηκαν” στην Αθήνα και μετά από πολυετής παρουσιάσεις και δημοσιεύσεις, έχουν βρει παγκόσμια εφαρμογή από ανάλογα κλινικά κέντρα και στις πέντε ηπείρους» καταλήγει ο καθηγητής.
 

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΡΩΣΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΠΡΟΒΛΕΠΟΥΝ ΔΙΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΡΑΤΩΝ

Τρίτη, 24 Ιουλίου 2012

… και η Μεγάλη Αλβανία
Χάρτης που δημοσιεύθηκε σε ορισμένα αμερικανικά και ρωσικά μέσα ενημέρωσης, έφεραν στην επιφάνεια την ενοποίηση της Αλβανίας με το Κοσσυφοπέδιο με την προσάρτηση ορισμένων εδαφών από τα Σκόπια, τη Σερβία, το Μαυροβούνιο κλπ.  όπως δημοσιεύεται στο αλβανικό πρακτορείο ΙΝΑ.

Από τα Σκόπια, γράφει το δημοσίευμα, αφαιρείται ένα μέρος του εδάφους τους κυρίως αυτό  των δυτικών εδαφών (Τέτοβο), αλλά ο χάρτης δεν παρουσιάζει συρρίκνωση του σκοπιανού εδάφους στο νότια, ανατολικά ή βόρεια. Ο χάρτης προβλέπει διαχωρισμό της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης μεταξύ της Κροατίας και Σερβίας.

Οι αναλύσεις έγιναν από ειδικούς μελετητές  κύρους των ΗΠΑ -CIA- και της Ρωσίας - ГРУ στρατιωτική μυστική υπηρεσία εξωτερικού τομέα-, αλλά και άλλων  σημαντικών πηγών των διεθνών οργανισμών που ασχολούνται με γεωστρατηγικές μελέτες, όπως  του Δρ. Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι του Σάμουελ Χάντινγκτον κλπ.

Προοιωνίζεται νέα διαίρεση  στην Ευρώπη. Εδαφικές αλλαγές θα ξεκινήσουν στη Βρετανία, όπου η Σκωτία θα ανακηρύξει  την ανεξαρτησία της. Αυτό θα δώσει ώθηση στην ενοποίηση της Ιρλανδίας.

Η χώρα των Βάσκων και η Καταλωνία θα γίνουν οι νέες χώρες με την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας τους από την Ισπανία που θα λάβουν ένα μέρος της γαλλικής επικράτειας. Στο Βέλγιο θα διαιρεθούν οι Φλαμανδοί, οι οποίοι θα συνταχθούν με τους Ολλανδούς.

Θλιβερή είναι η μοίρα της Πολωνίας, η οποία θα χάσει τη Σιλεσία, Πομερανία και Πρωσία, οι οποίες θα γίνουν  στόχοι διαπραγμάτευσης συμφωνιών μεταξύ Βερολίνου και Μόσχας. Από την άλλη πλευρά η Μόσχα θα χάσει την περιοχή του Καλλίνινγκραντ που θα μεταφερθεί στην εποπτεία της Γερμανίας.


Η Λευκορωσία θα εξαφανιστεί ως κράτος και θα γίνει επαρχία της Ρωσίας. Η Ρωσία θα εκμεταλλεύεται  επίσης τις ανατολικές περιοχές της Λετονίας, της Εσθονίας και της Ουκρανίας (συμπεριλαμβανομένης της  νότιας Ουκρανίας και της Κριμαίας).

Σημαντικές αλλαγές  θα γίνουν στον Καύκασο, λόγω αδυναμίας της Ρωσίας να κρατήσει  την Τσετσενία και το Νταγκεστάν (echedoros)

katohika

ΧΡΕΗ 100 ΔΙΣ ΔΙΕΓΡΑΨΕ Η ΡΩΣΙΑ ΑΠΟ ΠΑΛΑΙΟΥΣ ΟΦΕΙΛΕΤΕΣ

 «Κούρεμα» χρεών στο 90% προσέφερε η Ρωσική κυβέρνηση στα κράτη – οφειλέτες του πρώην Σοβιετικού μπλόκ, αντισταθμίζοντας όμως τα απολεσθέντα έσοδα με επωφελής οικονομικές συμφωνίες. Ποιους δανείζει σήμερα. Η Ρωσία διαγράφει το χρέος της Βόρειας Κορέας που αποτιμάται στα 11 δις. ευρώ. Άλλοι μεγάλοι οφειλέτες από το πρώην σοβιετικό μπλοκ, ουσιαστικά δεν έχουν απομείνει. Σήμερα η Ρωσία εξακολουθεί να δανείζει χρήματα σε άλλες χώρες, πλην όμως, υπό εντελώς διαφορετικούς όρους απ’ ότι επί ΕΣΣΔ.

Η ρωσική κυβέρνηση κατέθεσε στο Κοινοβούλιο της χώρας το νομοσχέδιο για την κύρωση της συμφωνίας μεταξύ Ρωσίας και Βόρειας Κορέας όσον αφορά τη ρύθμιση του χρέους από τα σοβιετικά δάνεια. Το εκφρασμένο σε σοβιετικά ρούβλια χρέος μετατράπηκε σε δολάρια ΗΠΑ σύμφωνα με την επίσημη ισοτιμία της Κρατικής Τράπεζας της ΕΣΣΔ (0,6 ρούβλια/1 δολάριο). Στο ποσό των 10,96 δις. δολαρίων που προέκυψε, έγινε έκπτωση ύψους 90%. Το υπόλοιπο 1,09 δις. θα εξοφληθεί σε διάστημα 20 ετών σε ισόποσες εξαμηνιαίες δόσεις, όμως ούτε και αυτά τα χρήματα θα φτάσουν στον ρωσικό προϋπολογισμό. Όπως διευκρινίζει η κυβέρνηση, βάσει της συμφωνίας, αυτά θα χρησιμοποιηθούν για τη χρηματοδότηση στο έδαφος της Β. Κορέας προγραμμάτων στον τομέα της υγείας, της παιδείας και της ενέργειας.

Ευνοϊκές συνθήκες διαγραφής

Σύμφωνα με τις κατά προσέγγιση εκτιμήσεις, τα τελευταία 13 χρόνια η Ρωσία διέγραψε, στις χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ, χρέη συνολικού ύψους άνω των 100 δις. δολαρίων, αναφέρει το μέλος του ΔΣ της εταιρίας προμήθειας υψηλών τεχνολογιών Corum Group, Ελένα Πλαχόβα. Και το χρέος της Β. Κορέας είναι το τελευταίο από τα μεγαλύτερα. Ο αναλυτής της εταιρίας οικονομικών αναλύσεων επιχειρήσεων, Τιμούρ Νιγκματούλιν, επισημαίνει ότι η τακτοποίηση του χρέους αποτελεί ουσιαστικά το τελευταίο βήμα στην πορεία προς την απαλλαγή από την κληρονομιά των σοβιετικών αμφιλεγόμενων επενδυτικών δραστηριοτήτων.

Σχετικά:

Η Μόσχα ξαναγυρίζει στην Καραϊβική

Το μεγαλύτερο χρέος που διέγραψε η Ρωσία ήταν αυτό της Κούβας, 32 δις. δολ. Η σημαντική απόφαση λήφθηκε πέρυσι. Και σε αυτή την περίπτωση, εφαρμόστηκε ουσιαστικά το ίδιο σχήμα, με το 90% του χρέους να διαγράφεται και την Κούβα να αναλαμβάνει την υποχρέωση εξόφλησης των υπολοίπων 3,2 δις. δολ. σε διάστημα 10 ετών.
Μεταξύ των χωρών με τα μεγαλύτερα χρέη ήταν επίσης το Αφγανιστάν και το Ιράν, στην καθεμιά από τις οποίες η Ρωσία χάρισε χρέη 12 δις. δολ. Ακόμη, διαγράφηκαν τα 11 δις. δολ. από τη Μογγολία, 9,8 δις. δολ. από τη Συρία και 9,4 δις. δολ. από το Βιετνάμ. Σε Αιθιοπία, Αλγερία, Νικαράγουα, Λιβύη και Αγκόλα χαρίστηκαν οφειλές που κυμαίνονταν ανά περίπτωση από 3,5 έως 4,8 δις. δολάρια.
Ο ειδικός της τράπεζας «BCS Premier», Αντόν Σαμπάνοφ, αναφέρει ότι τέτοιες πιστώσεις χορηγούνταν την εποχή της ΕΣΣΔ για πολιτικούς λόγους με ευνοϊκούς όρους και χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι δυνατότητες του παραλήπτη να εκπληρώσει πλήρως και εγκαίρως τις υποχρεώσεις του σχετικά με το χρέος, γι’ αυτό και σήμερα χρέη όπως αυτά στάθηκε αναγκαίο να αναδιαρθρωθούν. Συνήθως, τα δάνεια αυτά χορηγούνταν υπό τη μορφή προμηθειών όπλων, εμπορευμάτων, είτε απευθείας σε συνάλλαγμα για τη στήριξη των καθεστώτων, επισημαίνει ο Νιγκματούλιν.

Τα αντισταθμιστικά οφέλη

Ο Σαμπάνοφ σημειώνει πως είναι σημαντικό να γίνει αντιληπτό, ότι δεν πρόκειται για πλήρη διαγραφή του χρέους, αλλά για αναδιάταξη της οφειλής που περιλαμβάνει τον όρο επιστροφής τουλάχιστον ενός τμήματος. Επιπλέον, τα απολεσθέντα έσοδα αντισταθμίζονται κατά κανόνα με κάποιες άλλες οικονομικές συμφωνίες.
Ο ίδιος, αναφέρει ότι εκτός από την ίδια τη διαγραφή, πάντοτε υπογράφονται ταυτόχρονα άλλες πράξεις, οι οποίες είναι επωφελείς για εκείνον που χαρίζει το χρέος. Για παράδειγμα, διαγράφοντας το χρέος της Κούβας, η Ρωσία την ίδια ώρα εισήλθε στην κλειστή αγορά εξόρυξης πετρελαίου της χώρας αυτής. Στη Λιβύη, το χρέος διαγράφηκε με αντάλλαγμα συμβόλαια για την κατασκευή δρόμων, την εξόρυξη πετρελαίου και τις αγορές όπλων. Ενώ η Β. Κορέα είναι μια ιδανική αγορά για την προμήθεια διάφορου εξοπλισμού και οπλικών συστημάτων. Επομένως, μεταξύ των δύο κακών επελέγη το μικρότερο κακό, καταλήγει ο Σαμπάνοφ.

Πού δανείζει η Ρωσία σήμερα

Εν τω μεταξύ, η Ρωσία συνεχίζει να δανείζει σε άλλες χώρες, κυρίως στις γειτονικές. Μεταξύ αυτών, είναι η Ουκρανία (στην οποία έχει υποσχεθεί το ποσό των 15 δις. δολ.), η Λευκορωσία (2 δις δολ.), η Κύπρος (5 δις. δολ.), το Βιετνάμ (8 δις. δολ.), η Βενεζουέλα (4 δις. δολ.), η Ισλανδία (4 δις. ευρώ), και πολλές άλλες.
Χρωστούν στη Ρωσία ακόμη και οι ΗΠΑ. Το χρέος τους στη Ρωσία φτάνει περίπου το 3% του συνολικού κρατικού χρέους των ΗΠΑ, το οποίο μεταφράζεται σε 150 δις. δολάρια. Όπως αναφέρει το μέλος της τράπεζας «BCS Premier», το χρέος αυτό διαμορφώθηκε με τον ίδιο τρόπο, όπως και εκείνο της Ουκρανίας, δηλαδή μέσω της αγοράς ομολόγων. Η Ρωσία βρίσκεται στην όγδοη θέση μεταξύ των δανειστών των ΗΠΑ, συμπληρώνει ο οικονομολόγος.
Ωστόσο, στη σημερινή εποχή η αγορά του τομέα των χρεών διαθέτει αρκετά ισχυρούς μηχανισμούς προστασίας. Η αγορά αυτών των ουκρανικών ευρωομολόγων δεν είναι μια βοήθεια χωρίς αποζημίωση, αλλά δάνειο με συγκεκριμένους όρους εξόφλησης, παρ’ ότι το επιτόκιο του δανείου δεν έχει οριστεί με όρους της αγοράς. Εφόσον η Ουκρανία εξαρτάται πολύ από τις ρωσικές προμήθειες φυσικού αερίου, είναι προφανές ότι δεν επιθυμεί να παραβιάσει τους όρους εξυπηρέτησης του χρέους, τονίζει ο Νιγκματούλιν. Ενώ, ακόμη και αν η Ουκρανία χρεοκοπήσει εξαιτίας της πολιτικής και οικονομικής κρίσης, αυτό δεν θα σημαίνει την ολοκληρωτική απώλεια των ρωσικών καταβολών.
Όπως αναφέρει ο Σαμπάνοφ, συνήθως στις περιπτώσεις χρεοκοπίας μιας χώρας τα ευρωομόλογα απλώς μετακινούνται χρονικά με παράλληλη αύξηση των εσόδων, επομένως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας για την αποδοτικότητα αυτών των επενδύσεων.
Το πρωτότυπο άρθρο βρίσκεται στην ιστοσελίδα Vzglyad.ru

ΡΩΣΙΑ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΕΛΛΑΔΑ

1 Ιανουαρίου 2006: Η Ρωσία διακόπτει για σύντομο χρονικό διάστημα τον ανεφοδιασμό φυσικού αερίου στην Ουκρανία λόγω διαφωνίας πληρωμής, συγκεντρώνοντας κριτική από τη Δύση ότι το Κρεμλίνο χρησιμοποιεί την ενέργεια ως πολιτικό εργαλείο.
26 Μαίου: Η πρώτη φορά που εξορύχτηκε πετρέλαιο από τον αγωγό Baku-Tbilisi-Ceyhan
4 Οκτωβρίου 2006: Συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Γερμανίας για το έργο του αγωγού φυσικού αερίου  Nord Stream κάτω από τη Βαλτική Θάλασσα.
15 Μαρτίου 2007: Ρωσία, Βουλγαρία και Ελλάδα υπογράφουν συμφωνία για τον αγωγό πετρελαίου Μπουργκάς –Αλεξανδρούπολη.
29 Απριλίου 2008: Ρωσία και Ελλάδα υπογράφουν συμφωνία για τον αγωγό πετρελαίου South Stream, έργο που θεωρείται εχθρικό για το ευνοούμενο από την ΕΕ αγωγό Nabucco.
16 Οκτωβρίου 2008: Σύνοδος κορυφής της ΕΕ όπου προσυπογράφεται η έκθεση για την ενεργειακή ασφάλεια από τη Γαλλική Προεδρία της ΕΕ, καλώντας τις χώρες της ΕΕ και τα θεσμικά όργανα να διαφοροποιήσουν τις πηγές ενέργειας και τις οδούς εφοδιασμού.
23 Δεκεμβρίου 2008: Δώδεκα από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς φυσικού αερίου στον κόσμο συναντήθηκαν στη Μόσχα για να δημιουργήσουν ομάδα παραγωγών που θα μπορούσε να αναπτυχθεί σαν καρτέλ τύπου OPEC (Οργανισμός Εξαγωγών Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών). Ο Ρώσος Πρωθυπουργός Vladimir Putin δήλωσε «η εποχή του φθηνού φυσικού αερίου τελείωσε».
1 Ιανουαρίου 2009:  Ξεκίνησε δεύτερος «πόλεμος φυσικού αερίου» μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Η κρίση τερματίστηκε στις 20 Ιανουαρίου με τη συνέχισης των μεταφορών και υψηλότερες τιμές φυσικού αερίου για την Ουκρανία.
2009: Ολοκλήρωση του αγωγού Medgaz μεταξύ Αλγερίας Ισπανίας, που είχε προβλεφθεί αρχικά για το 2001.

Περίληψη Πολιτικής

Ρωσικές φιλοδοξίες 
Οι πρόσφατες εξελίξεις έδειξαν ότι χρησιμοποιώντας την ενέργεια σαν εργαλείο, η Ρωσία ασκεί αυξανόμενη επιρροή στην λήψη αποφάσεων της ΕΕ, αρχικά μέσω της τακτικής «διαίρει και βασίλευε».
Παίρνοντας θάρρος από τη ροή πετροδολαρίων (και ευρώ) τα τελευταία χρόνια, η Ρωσία αποκάλυψε τις φιλοδοξίες της να εμποδίσει τα σχέδια μεταφοράς φυσικού αερίου από την Κεντρική Ασία στην ΕΕ, εφόσον αυτά παρακάμπτουν το ρωσικό έδαφος.
Επιπλέον, η Ρωσία καταστρώνει σχέδια για την αποφυγή μη φιλικών διαμετακομιστικών χωρών. Οι αγωγοί Nord Stream και South Stream κάτω από τη Βαλτική και τη Μαύρη Θάλασσα είναι μέρος της στρατηγικής αυτής. Η πολιτική αυτή θα επέτρεπε ακόμη στη Μόσχα να διατηρήσει υπό πίεση τις παραδοσιακές διαμετακομιστικές χώρες, καθώς ο ανεφοδιασμός σε αυτές θα μπορούσε να διακοπεί χωρίς να υπάρξουν συνέπειες στις μεταφορές [αερίου] στη Δύση.
Ρωσία: Φίλοι και εχθροί στην Ευρώπη 
Μια πρόσφατη έρευνα από τον Stefano Braghiroli και την Caterina Carta κατηγοριοποίησε τις χώρες της ΕΕ ανάλογα με το επίπεδο πίστης τους απέναντι στη Ρωσία.

• Στο ένα άκρο είναι οι «ανατολικές χώρες διαζευγμένες» από το Σοβιετικό μπλοκ, που σήμερα αποτελούν το πιο εχθρικό κομμάτι για τη Μόσχα (Εσθονία, Λιθουανία, Πολωνία, Λετονία, Τσεχία και Σλοβακία).
• Απ’ την άλλη υπάρχουν οι «πιστές σύζυγοι» , που διατηρούν καλές σχέσεις με τη Ρωσία (Ιταλία, Αυστρία και Ελλάδα).
• Μεταξύ αυτών των δύο υπάρχουν οι «υπό επαγρύπνιση επικριτές» (Ρουμανία, Σλοβενία, Σουηδία, Βουλγαρία, Ουγγαρία και Ηνωμένο Βασίλειο)
• και η μεγαλύτερη ομάδα, οι «συγκαβατικοί συνεργάτες» (Βέλγιο, Δανία, Φινλαδία, Γαλλία, Γερμανία, Ιρλανδία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία).

Η συμπάθεια ή η αντιπάθεια  προς τη Ρωσία μπορεί να μην αποτελεί τον κυριότερο λόγο και αφορμή για «διάσπαση» δυνάμεων εντός της ΕΕ. Αλλά υπάρχει προφανής ετοιμότητα από τη μεριά της Ρωσίας να δεσμευτεί στα έργα για τους αγωγούς με χώρες όπως η Ιταλία, Αυστρία, Βουλγαρία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Γερμανία και Σλοβενία. Αντίθετα, η Μόσχα ξεκάθαρα σκοπεύει να απομονώσει τους επικριτές όπως η Πολωνία, η Τσεχία, η Σλοβακία και οι τρεις Βαλτικές χώρες.
Η κρίση του Αυγούστου του 2008 στη Γεωργία αποκάλυψε ότι οι Ρώσοι ηγέτες δεν φοβούνται την επιβολή κυρώσεων στη χώρα τους από την πλευρά της ΕΕ. Το Κρεμλίνο περίμενε «φιλικές χώρες» όπως η Ιταλία, που είναι κεντρικής σημασίας στο παζλ της Gazprom, να ασκήσει βέτο σε όλες τις σκληροπυρηνικές αποφάσεις.
Ωστόσο, η μετριοπαθής κριτική της ΕΕ για τη Ρωσία για την «δυσανάλογη» απάντηση στην «ανεύθυνη» επίθεση της Γεωργίας στις αποσχισθείσες περιφέρειες της Αμπχαζίας και της Βόρειας Οσετίας ήταν πιθανώς η σωστή απόφαση, αφού η εναλλακτική λύση εμφανίστηκε να είναι μια επιστροφή στη ρητορική του Ψυχρού πολέμου. Παρ΄όλα αυτά, η επίδραση της ενεργειακής εξάρτησης στις αποφάσεις που λαμβάνονται από τις επιμέρους χώρες της ΕΕ δεν μπορεί να αγνοηθεί, παρά το ότι είναι δύσκολο να μετρηθεί.
Ίσως η πιο ορατή ένδειξη ότι η Ρωσία έχει ανακτήσει την επιρροή της στην Ευρώπη, φανερώθηκε από την αντίθεση των μελών του ΝΑΤΟ να δώσουν στη Γεωργία και την Ουκρανία σαφείς προοπτικές ένταξης τον Απρίλιο του 2008 (EurActiv 02/04/08). Σύμφωνα με παρατηρητές, ήταν η πρώτη φορά που ένα μη μέλος του ΝΑΤΟ – η Ρωσία - είχε τη δυνατότητα να ασκήσει βέτο σε μια αμερικανική πρόταση για την επέκταση της συμμαχίας.
Η απάντηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Προς μια ευρωπαϊκή ατζέντα για την ενεργειακή ασφάλεια 
Η Δεύτερη Επισκόπηση Στρατηγική Ενεργειακής Στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που παρουσιάστηκε στις 13 Νοεμβρίου 2008, προειδοποιεί ότι η Ευρώπη θα συνεχίσει να βασίζεται σε εισαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου μέχρι το 2020, παρά τις προσπάθειες να στραφεί σε μια οικονομία χαμηλών εκπομπών άνθρακα (EurActiv 14/11/08).
Η Ευρώπη έχει ισχυρό ενδιαφέρον για μια παγκόσμια αγορά πετρελαίου που λειτουργεί σωστά και στηρίζεται στη διαφάνεια και τις λογικές, προβλέψιμες τιμές. Για το φυσικό αέριο, ωστόσο, η εξάρτηση από τους αγωγούς δημιουργεί αλληλεξάρτηση κατά μήκος της αλυσίδας εφοδιασμού, προειδοποιεί η επισκόπηση.
Με τη σειρά της, η ΕΕ επιδιώκει μια ισορροπημένη ενεργειακή εταιρική σχέση με τη Ρωσία και πιέζει για την ανανέωση της ευρείας Συμφωνίας Συνεταιρισμού και Συνεργασίας (PCA), που περιλαμβάνει τις ενεργειακές σχέσεις ως μέρος μιας ευρύτερης εμπορικής ρύθμισης.
Η ΕΕ εκφράζει την ανησυχία της ότι οι ρωσικές εταιρείες περιορίζουν τις επενδύσεις τους στην ανάπτυξη νέων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου. Ανησυχεί, επίσης, για τις νομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ευρωπαϊκές εταιρείες που επενδύουν στη Ρωσία, όπως η Shell και η BP, που αναγκάστηκαν να πουλήσουν ύψιστης σημασίας περιουσιακά στοιχεία στην Gazprom για να συνεχίσουν τις δραστηριότητές τους.
Ωστόσο, η κρίση στη Γεωργία τον Αύγουστο του 2008 έδειξε ότι οι φιλικές προς τη Ρωσία ευρωπαϊκές χώρες ήταν απρόθυμες να προχωρήσουν περισσότερο στην επιβολή οικονομικών κυρώσεων και στο πάγωμα των διαπραγματεύσεων για την καινούρια βασική συνθήκη μεταξύ ΕΕ– Ρωσίας (EurActiv 02/09/08).
Σε περίπτωση που η Ρωσία αποτύχει να ανταποκριθεί στις εξαγωγικές της δεσμεύσεις κατά τα επόμενα χρόνια, όχι μόνο θα φτάσουν στα ύψη οι τιμές του φυσικού αερίου, αλλά η Μόσχα θα μπορεί να επιλέξει μεμονωμένες ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες θα πουλά φυσικό αέριο, αφήνοντας τους υπόλοιπους στο σκοτάδι. Αυτός είναι ο λόγος που η επισκόπηση της δεύτερης ενεργειακής στρατηγικής χρησιμοποιεί τον όρο «προσαρμοστικότητα», εννοώντας την ικανότητα για αντίσταση σε τυχόν διαταραχές του εφοδιασμού.
Το έγγραφο αναγνωρίζει επίσης ότι δεν υπάρχει προς το παρόν οριστικό σχέδιο έκτακτης ανάγκης σε επίπεδο ΕΕ για την αντιμετώπιση βραχυπρόθεσμων ελλείψεων εφοδιασμού ή διακοπών. Η Ομάδα Συντονισμού για το Φυσικό Αέριο, ένα όργανο που συμβουλεύει την Επιτροπή σχετικά με θέματα ασφαλείας του εφοδιασμού φυσικού αερίου, θα πρέπει να αποτελέσει φόρουμ για αυτού του είδους τις εργασίες, σύμφωνα με τη στρατηγική επισκόπηση.
Η κρίση φυσικού αερίου του Ιανουαρίου 2009
Στις 31 Δεκεμβρίου 2008, η Ρωσία διέκοψε τον εφοδιασμό με φυσικό αέριο στην Ουκρανία εξαιτίας μιας διαφωνίας για τις πληρωμές. Η Ρωσία είπε ότι η Ουκρανία έκλεβε φυσικό αέριο που προοριζόταν για την Ευρώπη για να καλύψει δικές της ανάγκες. Η Ουκρανία αρνήθηκε τις κατηγορίες, αλλά είπε ότι χρειαζόταν «τεχνικό φυσικό αέριο» στην αντλία καυσίμου μέσω του συστήματος αγωγών  (EurActiv 05/01/09).
Στις 6 Ιανουαρίου, ο εφοδιασμός στην Ρουμανία, Βουλγαρία, Ελλάδα, ΠΓΔΜ, Σερβία και Κροατία διεκόπη εντελώς (First story; EurActiv 06/01/09). Προέκυψε μάλιστα ότι πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Βουλγαρίας, δεν είχαν αρκετά αποθέματα για να αναπληρώσουν το έλλειμμα.
Στη συνέχεια, η διαμάχη άφησε την Ευρώπη χωρίς εφόδια ουκρανικού φυσικού αερίου (Second story; EurActiv 06/01/09). Η Βουλγαρία ενημέρωσε ότι θα μπορούσε να ξεκινήσει ξανά τη λειτουργία ενός από τους πυρηνικούς αντιδραστήρες της στο σταθμό Κοζλοντούι, το κλείσιμο του οποίου ήταν μία από τις προϋποθέσεις για την ένταξη της χώρας στην ΕΕ (EurActiv 07/01/09). Η Σλοβακία ακολούθησε παρομοίως μερικές μέρες μετά (EurActiv 12/01/09).
Σε αυτό το σημείο, η ΕΕ συμφώνησε να στείλει παρατηρητές να ελέγξουν την παροχή φυσικού αερίου που προοριζόταν για την Ευρώπη (EurActiv 08/01/09). Ακολούθησαν μέρες ταραχωδών διπλωματικών τηλεφωνημάτων, ανακοινώθηκαν αποκαλύψεις, αλλά το φυσικό αέριο δεν έρρεε. Οι πολιτικές πτυχές αυτού του αδιεξόδου άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια εν μέσω ενδείξεων ότι η δημοτικότητα του φιλοδυτικού προέδρου Victor Yushchenko έπεσε δραματικά στο 2% (EurActiv 14/01/09).
Στις 17 Ιανουαρίου, στη «Σύνοδο Κορυφής» της Μόσχας που σχεδόν δέχθηκε μποϊκοτάζ από την ΕΕ (EurActiv 19/01/09), ο Ρώσος πρωθυπουργός Vladimir Putin και η Ουκρανή ομόλογός του Yulia Timoshenko σύναψαν συμφωνία, λέγοντας ότι η κρίση τελείωσε. Η ΕΕ αντέδρασε επιφυλακτικά.
Βάσει της συμφωνίας, το Κίεβο θα καταβάλει 20% λιγότερο για το ρωσικό φυσικό αέριο από την ευρωπαϊκή τιμή αγοράς, ή περίπου $ 450 ανά 1.000 κυβικά μέτρα. Εν τω μεταξύ, η Ρωσία δήλωσε ότι θα συνεχίσει να πληρώνει $ 1,7 ανά 1.000 κυβικά μέτρα για κάθε 100 χιλιόμετρα αερίου που θα διέρχεται από το ουκρανικό σύστημα αγωγών. Πολλοί παρατηρητές εκτίμησαν ότι η Ρωσία «κέρδισε» τη σύγκρουση, καθώς οι νέοι όροι φαίνεται πως ήταν χειρότεροι από αυτά που συμφωνήθηκαν τον προηγούμενο χρόνο.
Στις 20 Ιανουαρίου, οι προμήθειες προς την Ευρώπη άρχισαν να ρέουν και πάλι. Ο Πρόεδρος της Επιτροπής José Manuel Barroso χαιρέτισε την επανέναρξη των μεταφορών φυσικού αερίου, μετά από μια αντιπαράθεση διάρκειας δύο εβδομάδων που άφησε εκατομμύρια Ανατολικοευρωπαίους χωρίς θέρμανση στη μέση του χειμώνα (EurActiv 22/01/09). Αλλά προειδοποίησε επίσης ότι θα πρέπει να αντληθούν μακροπρόθεσμα μαθήματα από την κρίση.

Θέματα

Αέριο: Ένα γεωπολιτικό αγαθό
Η Ρωσία είναι η μεγαλύτερη παραγωγός φυσικού αερίου στον κόσμο, με παραγωγή 607 δις κυβικά μέτρα το 2007, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία από τη ΒΡ. Το Ιράν παρήγαγε 112 δις, η Αλγερία 83 δις και το Κατάρ 60δις τον ίδιο χρόνο. Η παραγωγή αντιστοιχούσε στα 546 δις κυβικά μέτρα στις Η.Π.Α. και 184 δις στον Καναδά.
Η Ρωσία έχει επίσης ,αποδεδειγμένα, τα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου, με 44.7 τρις κυβικά μέτρα κατά το τέλος του 2007, την ακολουθεί το Ιράν με 27.8 τρις και το Κατάρ με 25.6 τρις.
Αντίθετα με το πετρέλαιο, που μπορεί εύκολα να μεταφερθεί σε δοχεία, το φυσικό αέριο είναι ένα αγαθό το οποίο είναι πιο δύσκολο τόσο στην μεταφορά όσο και στην αποθήκευσή του. Παρά τις προσπάθειες να στραφούν στις εγκαταστάσεις υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG), η απαιτούμενη τεχνολογία εξακολουθεί να είναι σχετικά ακριβή και οι αγωγοί παραμένουν πρωταρχικής σημασίας, τόσο οικονομικά όσο και γεωπολιτικά.
Η ΕΕ παράγει μόνο το ένα τέταρτο του αερίου που καταναλώνει. Εισάγει άλλο ένα τέταρτο από τη Ρωσία, 16% από τη Νορβηγία και 15% από την Αλγερία, ενώ το υπόλοιπο προέρχεται από τη Λιβύη, τη Νιγηρία και την Κεντρική Ασία.
Από αυτή την άποψη, η εξάρτηση της Ένωσης από το ρωσικό φυσικό αέριο δεν φαίνεται να είναι τόσο δραματική: εκτός και αν ληφθούν υπόψη τα στοιχεία για τις μεμονωμένες χώρες. Ενώ η Ισπανία δεν εισάγει καθόλου ρωσικό φυσικό αέριο, η Πολωνία, η Εσθονία, η Λετονία, η Λιθουανία και η Φινλανδία προμηθεύεται 100% του φυσικού αερίου που χρειάζεται από τη Ρωσία.
Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη απαιτεί να ληφθούν υπόψη τέτοιες πραγματικότητες, καθώς και η κατάσταση χωρών εκτός ΕΕ όπως η Ουκρανία, η οποία εξαρτάται επίσης σε μεγάλο βαθμό από το ρωσικό εφοδιασμό τόσο ως καταναλώτρια όσο και ως χώρα διέλευσης.
Βαδίζοντας προς έναν Οργανισμό Εξαγωγών Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών (OPEC) για το φυσικό αέριο;
Στη συνάντηση τον Απρίλιο του 2007, οι σημαντικότερες χώρες εξαγωγής φυσικού αερίου αποφάσισαν να συστήσουν μια ομάδα εμπειρογνωμόνων για να εξετάσει θέματα όπως η τιμολόγηση του φυσικού αερίου. Αν και απέρριψε την ιδέα της δημιουργίας ενός καρτέλ για τώρα, ο υπουργός Ενέργειας της Αλγερίας Chakib Khelil, δήλωσε τότε ότι «σε μακροπρόθεσμα», ο στόχος ήταν «να προχωρήσουμε προς έναν ΟPΕC φυσικού αερίου» (EurActiv 10/04/07).
Gazprom, ενας κρατικός ενεργειακός γίγαντας 
Η Μόσχα είναι πρόθυμη να αναπτύξει ένα καρτέλ το οποίο θα αποφασίζει την τιμολόγηση του φυσικού αερίου και τα επίπεδα παραγωγής. Είναι σε θέση να ακολουθήσει μια σαφή στρατηγική για να υποστηρίξει μια τέτοια στρατηγική μέσω της Gazprom, τον υπό κρατικό έλεγχο ενεργειακό γίγαντα.
Τον Οκτώβριο του 2008, εκπρόσωποι της Gazprom συναντήθηκαν με εκπροσώπους του Ιράν και του Κατάρ στην Τεχεράνη με στόχο τη δημιουργία μιας «τρόικας φυσικού αερίου». Ο διευθύνων σύμβουλος της Gazprom, Alexei Miller, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να θεσμοθετήσει την δομή με την κατάρτιση ενός χάρτη και την ίδρυση κεντρικών γραφείων. Μαζί, οι τρεις χώρες κατέχουν περίπου το 60% των γνωστών αποθεμάτων φυσικού αερίου στον κόσμο.
Οι Υπουργοί Ενέργειας των δώδεκα μεγαλύτερων εξαγωγέων φυσικού αερίου στον κόσμο συναντήθηκαν στη Μόσχα στις 23 Δεκεμβρίου 2008 για τη δημιουργία ομάδας παραγωγών κάτι που οι καταναλωτές φοβούνται ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε καρτέλ τύπου ΟPΕC.
Ο Ρώσος πρωθυπουργός Vladimir Putin, ο οποίος προήδρευσε της συνάντησης, προειδοποίησε ότι η εποχή του «φθηνού φυσικό αερίου» πλησίαζε στο τέλος της. Είπε ότι τα μέλη της ομάδας θα συνεργαστούν για να καταστεί η αγορά του φυσικού αερίου «προβλέψιμη».
Η κίνηση αυτή ήρθε σε μια περίοδο αυξημένης ανησυχίας για το ρωσικό φυσικό αέριο, ως αποτέλεσμα των διαφορών της Μόσχας με την Ουκρανία για τις τιμές και τα απλήρωτα χρέη.
Οι ειδικοί πιστεύουν ότι μια ομάδα παραγωγών φυσικού αερίου δεν θα είναι σε θέση να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο όπως και ο ΟPΕC, ο οποίος μεταβάλλει τα επίπεδα της παραγωγής των μελών του από μήνα σε μήνα, σε μια προσπάθεια άσκησης επιρροής στην αγορά. Αυτό συμβαίνει επειδή το αέριο, εν γένει πωλείται με μακροχρόνιες συμβάσεις, οι οποίες είναι πολύ δύσκολο να σπάσουν ή να τροποποιηθούν. Ωστόσο, η νέα ομάδα ανακοίνωσε ότι θα επιδιώξει την αύξηση των τιμών σε μεσοπρόθεσμο επίπεδο. Η ομάδα των παραγωγών φυσικού αερίου αποφάσισε να δημιουργήσει μια γραμματεία, η οποία βασίζεται στη Ντόχα, την πρωτεύουσα του Κατάρ.
Η ανάδυση της «spot» αγοράς για τα φορτία υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG), τα οποία μπορούν να πωληθούν όπου οι τιμές είναι υψηλότερες, δημιουργεί επίσης τις δυνατότητες για τη βραχυπρόθεσμη διαχείριση της αγοράς. Το LNG, ωστόσο, αποτελεί μόνο ένα μικρό ποσοστό των συνολικών πωλήσεων του φυσικού αερίου, και είναι πιθανό να παραμείνει έτσι.
Μετα-σοβιετική εποχή: Αμερικανικές συμφωνίες αγωγών στην πίσω αυλή της Ρωσίας
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, οι στρατηγικοί αναλυτές των ΗΠΑ πέτυχαν τη φιλοδοξία τους για διαφοροποίηση των διαδρομών μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Για πρώτη φορά, οι μεταφορές προς τη Δύση ήταν σε θέση να παρακάμψουν ρωσικό έδαφος, βοηθώντας τις ΗΠΑ να «πλέξουν» έναν ιστό φιλικών κρατών στην περιοχή του Καυκάσου και της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.
Ο αγωγός πετρελαίου Μπακού-Τιφλίδα-Τσεϊχάν (BTC) και ο αγωγός φυσικού αερίου Μπακού-Τιφλίδα-Ερζουρούμ (BTE) έγιναν πραγματικότητα κυρίως χάρη στην αδιαμφισβήτητη υποστήριξη των ΗΠΑ. Αλλά αυτή η δραστηριότητα εξόργισε τη Μόσχα σε μια εποχή που η Ρωσία βρισκόταν σε οικονομική ύφεση λόγω της φθίνουσας επιρροής στα πρώην κράτη-δορυφόρους της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.
Ανάκαμψη της Ρωσίας μετά το 2000
Οι ρωσικές κινήσεις για να επιβεβαιωθεί εκ νέου η εξουσία της, ειδικά αφού ο Vladimir Putin ανέλαβε πρόεδρος μετά από τον Boris Yeltsin, μπορούν να θεωρηθουν ως αντίδραση σε αυτή την έντονη δραστηριότητα των ΗΠΑ.
Η πρώτη προειδοποίηση ήρθε την 1η Ιανουαρίου 2006, όταν η Ρωσία διέκοψε για λίγο τις προμήθειες φυσικού αερίου στην Ουκρανία κατά τη διάρκεια μιας διαφωνίας πληρωμής. Η κίνηση, η οποία πραγματοποιήθηκε την ίδια ημέρα που η Ρωσία ανέλαβε την προεδρία της ομάδας G8 των βιομηχανικών κρατών, θεωρήθηκε από τη Δύση ως μια προειδοποίηση και μια απάντηση στην προσπάθεια του προέδρου της Ουκρανίας Viktor Yushchenko ένταξης της χώρας του στο ΝΑΤΟ.
Ο αγωγός φυσικού αερίου «Nord Stream»
 Το επόμενο έτος, η Ρωσία έθεσε σε εφαρμογή έργο για την κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου που συνδέει τη Ρωσία απευθείας με τη Βόρεια Γερμανία κατά μήκος της Βαλτικής Θάλασσας. Επονομαζόμενο «Nord Stream», το έργο ξεκίνησε με τη συνεργασία μεταξύ του ρωσικού γίγαντα Gazprom και της γερμανική εταιρείας E. ON και BASF.
Οι κριτικοί επισήμαναν απόπειρες της Ρωσίας να παρακάμψει την Ουκρανία, την Πολωνία, την Τσεχία και τη Σλοβακία, οι οποίες είχαν τεταμένες σχέσεις με τη Μόσχα. Οι δυτικές χώρες και οι χώρες διέλευσης υποψιάστηκαν ότι το Κρεμλίνο προετοιμάζει ένα σενάριο όπου ο εφοδιασμός τους σε ρωσικό φυσικό αέριο θα μπορούσε να σταματήσει χωρίς αυτό να επηρεάσει τη Γερμανία και τη Δυτική Ευρώπη.
Πράγματι, οι όχι και τόσο φιλικές σχέσεις της Ρωσίας με ορισμένες από τις χώρες στην περιφέρεια της συνοδεύονταν επίσης, από θερμότερες σχέσεις με τις μεγάλες καταναλώτριες χώρες. Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Gerhard Schroeder διορίστηκε επικεφαλής της επιτροπής των μετόχων της Nord Steam AG, λίγο μετά την λήξη της θητείας του το Νοέμβριο του 2005. Ο Schroeder αργότερα επικρίθηκε για προφανή σύγκρουση συμφερόντων μετά την υπογραφή μιας κρατικής εγγύησης ενός δισεκατομμυρίου ευρώ, σε περίπτωση που η Gazprom χρειαζόταν ποτέ δάνειο, λίγο πριν παραιτηθεί ως καγκελάριος. Η εγγύηση δεν έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ.
Ουκρανία: Πιέσεις της Tymoshenko για τον 'White Stream' 
Σήμερα, η Ουκρανία είναι πεπεισμένη ότι η θέση της ως σημαντική χώρα διέλευσης για το ρωσικό αέριο παρέχει επίσης εγγύηση εναντίον της πιθανότητας εμφάνισης ρωσικής επιθετικότητας.
Αλλά ο αγωγός Nord Stream θα μπορούσε να αλλάξει την κατάσταση, απομονώνοντας την Ουκρανία χαλαρώνοντας τους δεσμούς της χώρας με τις δυτικές χώρες που εξαρτώνται από το αέριο που διασχίζει το έδαφός της. Για να αντιμετωπίσει αυτήν την απειλή, η πρώην Πρωθυπουργός της Ουκρανίας Yulia Tymoshenko, κατά τη διάρκεια επίσκεψης στις Βρυξέλλες στις 28-29 Ιανουαρίου 2008, πρότεινε έργο υπό τη σύμπραξη ΕΕ-Ουκρανίας που θα έφερνε περισσότερο αέριο της Κασπίας προς την Ευρώπη.
Το έργο, που ονομάζεται 'White Stream', θα μεταφέρει φυσικό αέριο από το Τουρκμενιστάν μέσω της Κασπίας Θάλασσας, τον Νότιο Καύκασο και τη Μαύρη Θάλασσα προς την Ουκρανία και το έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Tymoshenko, η οποία φορά συχνά ντύνεται στα λευκά, περιέγραψε αρχικά το συγκεκριμένο σκεπτικό  το 2005 κατά την πρώτη πρωθυπουργία της.
Ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Bernard Kouchner προειδοποίησε για μια πιθανή σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας παρόμοια με εκείνη στη Γεωργία. Η πραγματικότητα αυτής της απειλής αναπτύχθηκε περαιτέρω από το Γάλλο ευρωβουλευτή Bernard Poignant (EurActiv 19/09/08).
Ο αγωγός φυσικού αερίου 'South Stream'
Κατά τις τελευταίες ημέρες της θητείας του, στις 29 Απριλίου 2008, ο Ρώσος Πρόεδρος Vladimir Putin υπέγραψε συμφωνία με τον Έλληνα πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή για τον αγωγό φυσικού αερίου South Stream, ένα έργο που θεωρείται αντίπαλο στο εμβληματικό έργο της ΕΕ, τον αγωγό Nabucco.
Ο South Stream ξεκίνησε το 2007 από την ιταλική ENI και τη ρωσική Gazprom. Έχει σχεδιαστεί για να αντλεί 30 δισ. κυβικά μέτρα ρωσικού αερίου ετησίως στην Ευρώπη: κάτω από τη Μαύρη Θάλασσα μέσω της Βουλγαρίας, Ελλάδας, Σερβίας και της Κροατίας προς την Ιταλία.
Ένα τμήμα του αγωγού South Stream θα διέρχεται μέσω της Σερβίας και της Ουγγαρίας προς την Αυστρία, καταλήγοντας στις εγκαταστάσεις αποθήκευσης αερίου Baumgarten. Προηγουμένως, στις 25 Ιανουαρίου 2008, η αυστριακή κρατική εταιρεία ενέργειας OMV και η Gazprom υπέγραψαν μια συμφωνία για να μετατρέψουν την πλατφόρμα συναλλαγών Baumgarten σε κοινοπραξία 50% -50%. Αυτό λανθασμένα θεωρείται από παρατηρητές ως μια κίνηση που θα στερούσε τον αγωγό Nabucco από τον στρατηγικό κόμβο του, δεδομένου ότι το ιδιοκτησιακό καθεστώς της αποθήκευσης φυσικού αερίου δεν αλλάζει. Τα  κοιτάσματα φυσικού αερίου στο Baumgarten χρησιμοποιούνται σήμερα για την υπόγεια αποθήκευση του φυσικού αερίου που απαιτείται για να αντισταθμιστούν οι διακυμάνσεις μεταξύ της ζήτησης το χειμώνα και το καλοκαίρι.
Αγωγός πετρελαίου Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη
Τον επόμενο μήνα, ο Putin - μαζί με το Βούλγαρο Πρωθυπουργό Sergey Stanishev και τον Έλληνα Πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή - υπέγραψαν διακυβερνητική συμφωνία για την έναρξη του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, ένα έργο μεταφοράς αργού πετρελαίου. Ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη είναι ένας διαβαλκανικός τεχνητός αγωγός μεταφοράς ρωσικού αργού πετρελαίου από το ρωσικό λιμάνι του Νοβόροσισκ στη Μαύρη Θάλασσα. Το σχέδιο προβλέπει ότι θα μεταφέρεται κατ’ αρχάς, με δεξαμενόπλοια το αργό πετρέλαιο από το λιμάνι Νοβόροσισκ στο λιμάνι Μπουργκάς στη Βουλγαρία και από εκεί, μέσω ενός αγωγού θα διαμετακομίζεται στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Ο αγωγός προβλέπεται να μεταφέρει 35-50 εκατομμύρια τόνων αργού πετρελαίου ετησίως.
Τεχνικά χαρακτηριστικά του έργου
Ο κύριος αγωγός θα έχει συνολικό μήκος περίπου 279/288 χλμ εκ των οποίων, τα 118-135 θα καλύπτουν ελληνικό έδαφος, ενώ 145-161 χλμ θα εκτείνονται σε βουλγαρικό. Βάσει του τελικού κειμένου για την κατασκευή του αγωγού, προβλέπεται η σύσταση διεθνούς εταιρίας (Trans-Balkan Pipeline B.V)[1] ότι η Ρωσία θα συμμετέχει σε ποσοστό 51% (Gaspromneft, Rosneft, Transneft), ενώ οι Βουλγαρία (BULGARGAZ, TECHNOEXPORTSTROY) και Ελλάδα θα μοιράζονται ισόποσα ποσοστό 49%. Στην ελληνική πλευρά θα συμμετέχει σε ποσοστό 23,5% η κοινοπραξία «ΕΛ.ΠΕ. (Ελληνικά Πετρέλαια) Α.Ε. – ΘΡΑΚΗ Α.Ε.», ενώ με 1% το ελληνικό δημόσιο. Όσον αφορά στην Ελλάδα, αρμόδιο τμήμα επιτήρησης του έργου ανέλαβε το Υπουργείο Ανάπτυξης. Βάσει της συμφωνίας, αναμενόταν η ολοκλήρωσή του στα τέλη του 2011, με χαρακτηριστική έκφραση βούλησης και των τριών μερών για σχετική επίσπευσή του.
Παρεπόμενα-Συμπληρωματικά  έργα
Τα παρακολουθηματικά έργα που προβλέπονται είναι αρχικά η κατασκευή τερματικού σταθμού φορτοεκφόρτωσης αργού πετρελαίου στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης με αποθηκευτικούς χώρους συνολικής χωρητικότητας 650.000 μετρικών τόνων και αντίστοιχα έργα στο λιμάνι του Μπουργκάς με αποθηκευτικούς χώρους 450.000 μετρικών τόνων.
Επιπρόσθετα, απαιτείται η ίδρυση νέων υπηρεσιών του δημοσίου προς επίβλεψη και παρέμβαση για την αντιμετώπιση πιθανών ρύπων τόσο κατά μήκος του αγωγού όσο και κατά τη μεταφορά του πετρελαίου από και προς τον λιμένα της Αλεξανδρούπολης.
Τέλος, ο προϋπολογισμός του έργου αναμένεται να φθάσει τα 950 εκ – 1δις ευρώ μη υπολογίζοντας κάποια επιπρόσθετα κόστη- προληπτικά μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος στην περιοχή από δυνητικές οικολογικές καταστροφές (υπολογίζονται περίπου στα 300-400 εκ ευρώ).
Οι ΗΠΑ, σταθερός σύμμαχος της Τουρκίας, εξέφρασε ανησυχία ότι η Ρωσία κατέχει μερίδιο 51% στο έργο, με έκθεση της Γερουσίας που τον αποκαλούσε ως  «τον πρώτο αγωγό πετρελαίου στην ΕΕ που διευθύνεται από Ρώσους».
Ο αγωγός πετρελαίου ΑΜΒΟ- Η εναλλακτική του Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη;
Ο AMBO (με βάση τα ονόματα της Αλβανίας, της ΠΓΔΜ και της Βουλγαρίας) είναι ένας προγραμματισμένος αγωγός πετρελαίου από το βουλγαρικό λιμάνι της Μαύρης Θάλασσας Μπουργκάς στο αλβανικό λιμάνι της Αδριατικής Vlore. Τα 894-χιλιόμετρα αγωγού έχουν ως στόχο την παράκαμψη των τουρκικών Στενών (τα οποία συνδέουν την Μαύρη Θάλασσα και το Αιγαίο μέσω της Θάλασσας του Μαρμαρά) για τη μεταφορά πετρελαίου της Ρωσίας και της Κασπίας. Το έργο έχει την υποστήριξη της αμερικανικής κυβέρνησης, η οποία χρηματοδότησε μία μελέτη σκοπιμότητας. Ο αγωγός θα κατασκευαστεί από αμερικανική εταιρεία.
Το έργο προτάθηκε για πρώτη φορά το 1993. Το 2004, οι πρωθυπουργοί της Αλβανίας, της ΠΓΔΜ και η Βουλγαρία υπέγραψαν μια πολιτική δήλωση, την οποία ακολούθησε το 2007 μια τριμερή σύμβαση περί καθορισμού του κατασκευή, λειτουργία και συντήρηση του αγωγού. Η σύμβαση επικυρώθηκε από τα κοινοβούλια των τριών χωρών.
Σε κάποιο βαθμό, ο ΑΜΒΟ αντιπροσωπεύει μια εναλλακτική λύση για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Αν και είναι πιο μακρύς και ακριβός, το θετικό είναι ότι δίδει πετρέλαιο στο λιμάνι Vlore που έχει μεγάλο βάθος, και το οποίο είναι πιο προσιτό για τα μεγάλα δεξαμενόπλοια από ότι η Αλεξανδρούπολη.
Τα σχέδια της ΕΕ στην Κασπία: ο αγωγός Nabucco
Το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα της τακτικής του «διαίρει και βασίλευε» που επιδιώκει η Ρωσία στην Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να εντοπιστεί στην Κασπία. Ένα πιθανό θύμα των δυσκολιών της Ένωσης στην αντιμετώπιση του ρωσικού της εταίρου είναι η ναυαρχίδα του έργου της ΕΕ για τον αγωγό Nabucco, ο  οποίος έχει ως στόχο να φέρει το φυσικό αέριο της Κασπίας στην Βιέννη της Αυστρίας από τα γεωργιανά-τουρκικά σύνορα και τα ιρανικά-τουρκικά σύνορα. Το αέριο θα μεταφέρεται μέσω Τουρκίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας και Ουγγαρίας.
Ωστόσο, ο συνεχής δισταγμός του ιδιωτικού τομέα να χρηματοδοτήσει το έργο και ο σύντομος πόλεμος μεταξύ Γεωργίας και Ρωσίας τον Αύγουστο του 2008 σημαίνει ότι ο Nabucco αντιμετωπίζει ένα αβέβαιο μέλλον (EurActiv 25/08/08). Επισήμως, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αρνείται να παραδεχθεί οποιαδήποτε εμπόδια. Υποστηρίζει επίσης ότι ο Nabucco δεν είναι μια προσπάθεια να βρουν εναλλακτικές λύσεις για ρωσικό εφοδιασμό, αλλά ένα απαραίτητο επιπλέον κανάλι (EurActiv 07/04/08). Η θέση αυτή επιβεβαιώνεται από μία από τις εταιρείες που βρίσκονται στο επίκεντρο του έργου Nabucco- OMV Αυστρίας.
Το Γαλλικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων (IFRI) θεωρεί την κρίση στη Γεωργία  ένα σημείο καμπής στην προσπάθεια της Ρωσίας να ανακτήσει τον έλεγχο της Κασπίας. Σημειώνει ότι η Μόσχα θα μπορούσε να έχει καταστρέψει τους αγωγούς BTC και BTE, οι οποίοι διέρχονται από τη Γεωργία, αλλά δεν το έπραξε. Το γαλλικό ινστιτούτο διεθνών σχέσεων το θεωρεί σημάδι ότι η Ρωσία, αν και μπαίνει στον πειρασμό να επιλέξει τις στρατιωτικές λύσεις, προτιμά όλο και περισσότερο τη δύναμη της αγοράς.
Μετά την τελευταία κρίση στο θέμα του φυσικού αερίου, η οποία έληξε στις 20 Ιανουαρίου 2009, κορυφαίοι ειδικοί σε θέματα ενέργειας έκαναν δύσκολες ερωτήσεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για το μέλλον του Nabucco (EurActiv 20/01/09). Τόνισαν ότι δεν υπάρχει απάντηση στο ερώτημα από πού επρόκειτο να προέρχεται το αέριο και ότι οι εναλλακτικές διαδρομές δεν είναι αξιόπιστες.
Κεντρική Ασία και Καύκασος
Στις περιπτώσεις του Τουρκμενιστάν και του Αζερμπαϊτζάν, η Ρωσία δεν χρησιμοποίησε πολιτική πίεση για να διοχετεύει πόρους μέσω των αγωγών της, προτιμώντας μόνο συμφωνίες με μετρητά. Τον Αύγουστο του 2008, εν μέσω της γεωργιανής σύγκρουσης, η Gazprom προσφέρθηκε να αγοράσει το σύνολο των εξαγωγών φυσικού αερίου του Αζερμπαϊτζάν, προτείνοντας να αγοράσει  φυσικό αέριο σε τιμές αγοράς και να το μεταπωλήσει προς τη Δύση μέσω του ευνοϊκού δικτύου αγωγών της(EurActiv 25/08/08).
Η «φινλανδοποίηση» του Αζερμπαϊτζάν και της Γεωργίας – δηλαδή ο μετασχηματισμός τους σε ουδέτερα κράτη, με αντάλλαγμα τη διατήρηση της κυριαρχίας τους - θα ολοκλήρωνε την  ανάκαμψη της Ρωσίας από την Κασπία, σύμφωνα με το γαλλικό ινστιτούτο διεθνών σχέσεων. Η διαδικασία έχει ήδη εφαρμοστεί με επιτυχία για την Αρμενία, σημειώνει το ινστιτούτο.
Εν τω μεταξύ, η ΕΕ προσπαθεί επίσης να πείσει το Καζακστάν, το Τουρκμενιστάν και το Ουζμπεκιστάν, τα οποία φιλοξενούν μερικούς από τους μεγαλύτερους αγωγούς πετρελαίου στον κόσμο καθώς και μεγάλα αποθέματα φυσικού αερίου, για την αναγκαιότητα να διαφοροποιηθούν οι διαδρομές εφοδιασμού τους (EurActiv 04/11/08).
Ωστόσο, οι χώρες της Κεντρικής Ασίας μπορεί να μπουν στον πειρασμό να διαλέξουν τη ρωσική επιλογή, ειδικά από τότε που οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων καλούν την ΕΕ να αδράξει την ευκαιρία να ασκήσει πίεση στις κυβερνήσεις της Κεντρικής Ασίας για να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους στον τομέα αυτό.
Αγωγός Nabucco: η κρίσιμη δοκιμασία
Εάν οι κυβερνήσεις της ΕΕ αποφάσιζαν τελικά να χρηματοδοτήσουν τον αγωγό Nabucco, με εκτιμώμενο κόστος 10 δισ. ευρώ, παρά τις αβεβαιότητες σχετικά με τη διαθεσιμότητα του φυσικού αερίου για την πλήρωση του αγωγού, θα έδιναν ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα. Με έναν ορισμένο τρόπο, θα ταίριαζε με το πολιτικό σχέδιο της Gazprom για ορισμένα έργα, όπως ο αγωγός South Stream, ο οποίος υπάρχουν υπόνοιες ότι θα κοστίσει πολλά. Ωστόσο, μια σημαντική διαφορά μεταξύ του Nabucco και του South Stream είναι ότι ο πρώτος θα χρηματοδοτηθεί από ιδιωτικές πηγές και, επομένως, πρέπει να είναι οικονομικά αποδοτικός.
Σύμφωνα με μια μελέτη που παρουσιάστηκε στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας των ΗΠΑ από τον Zeyno Baran, διευθυντής του Κέντρου Ευρασιατικής Πολιτικής Hudson στην Ουάσιγκτον, DC, η Gazprom είναι πρόθυμη να χρησιμοποιεί τους αγωγούς της σε χαμηλή απόδοση, χάνοντας χρήματα βραχυπρόθεσμα. Αφού εξουδετερώσει τον ανταγωνισμό, η Ρωσία αναμένεται να καταλήξει με ένα δίκτυο αγωγών υπό τον έλεγχό της, παρόμοιο με το κυκλοφορικό σύστημα του αίματος σε έναν οργανισμό. Μόλις ο έλεγχος αυτός καθιερωθεί, ο Baran λέει ότι η Ρωσία θα μπορούσε να εφαρμόσει ακόμη περισσότερη δύναμη για να εξαγάγει πολιτικές παραχωρήσεις από τις ευρωπαϊκές χώρες σε αντάλλαγμα για φυσικό αέριο.
Σε μια συνέντευξη με την Handelsblatt, o πρώην ευρωπαίος επίτροπος ενέργειας  Andris Piebalgs κατέστησε σαφές ότι ο Nabucco παραμένει ένα σημαντικό έργο για την επίτευξη ποικιλομορφίας της προσφοράς. Πρόσθεσε ότι η κατασκευή αναμένεται να ξεκινήσει το 2010 με το πρώτο φυσικό αέριο να ρέει από το 2013, αν και τα προβλήματα παραμένουν, γεγονός που δε συνέβη. Επιπρόσθετα, καθόρισε το κόστος διέλευσης από την Τουρκία, το οποίο ακόμη βρίσκεται υπό διαπραγματεύσεις, και τη συμβατική εγγύηση της πρόσβασης στο φυσικό αέριο του Τουρκμενιστάν. Το Τουρκμενιστάν έχει μια μακρά ιστορία στην παροχή φυσικού αερίου προς τη Ρωσία και η Μόσχα πιέζει την κυβέρνηση του Ashgabat να δώσει στη Ρωσία αποκλειστική πρόσβαση στη χώρα για εξερεύνηση του φυσικού αερίου και για σκοπούς εκμετάλλευσης.
Το να κατασκευαστεί ο Nabucco απλά για την αντιμετώπιση των φιλοδοξιών της Ρωσίας μπορεί να είναι λανθασμένη στρατηγική, προειδοποιούν οι ειδικοί. Σε πρόσφατη έκθεσή της για τη γαλλική Προεδρία της ΕΕ, Claude Mandil, πρώην εκτελεστικός διευθυντής του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας (ΔΟΕ), δείχνει ότι η ΕΕ θα πρέπει να χτίσει τον Nabucco όχι για να αντιτεθεί στην Gazprom, αλλά να βαδίσει μαζί με την Gazprom, και να αποδεχτεί ότι ο αγωγός πρέπει να μεταφέρει ρωσικό φυσικό αερίο.
Το έγγραφο, με τίτλο «Ενεργειακή Ασφάλεια στην Ευρωπαϊκή Ένωση», προτείνει την ανανέωση των σχέσεων ΕΕ-Ρωσίας στον ενεργειακό τομέα, που βασιζόταν ουσιαστικά στην αυτο-κριτική. Ο Mandil διερωτάται κυρίως κατά πόσον η ΕΕ έχει αποξενώσει τη Ρωσία ακολουθώντας μια πολιτική δύο μέτρων και σταθμών. Ο Γάλλος εμπειρογνώμων για την ενέργεια λέει ότι η ΕΕ επιμένει ότι η Ρωσία πρέπει να ανοίξει την αγορά των εσωτερικών μεταφορών της ενέργειας για τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, αλλά στο εσωτερικό της Ένωσης, υπάρχει μια πρακτική που αποκλείει τέτοιου είδους πρόσβαση σε εταιρείες τρίτων χωρών.
Ομοίως, οι Βρυξέλλες ζητούν από τη Μόσχα να ανοίξει την αγορά ενέργειας σε ξένους επενδυτές. «Αλλά πώς αντιδρούμε στην Ευρώπη στις προσπάθειες εξαγοράς από ξένους επενδυτές;», ρωτά ο Mandil. Θεωρεί ότι είναι άδικο εκ μέρους της ΕΕ να επιμένει ότι η Ρωσία πρέπει να κυρώσει τη Συνθήκη για τον Ενεργειακό Χάρτη, αναγνωρίζοντας την εγκυρότητα ενός αριθμού ρώσικων επιχειρημάτων.
Ο Γάλλος εμπειρογνώμονας πάνω σε θέματα ενέργειας φτάνει στο σημείο να συμβουλεύει ότι η «ρήτρα Gazprom»– που έχει σχεδιαστεί για να περιοριστεί η διείσδυση του ρωσικού γίγαντα στην ευρωπαϊκή αγορά- θα πρέπει να εγκαταλειφθεί, και ότι η ευρωπαϊκή αγορά θα πρέπει να προστατεύεται από την αυστηρή εφαρμογή των κανόνων που ισχύουν για όλους.

Η εικόνα που εξηγεί το ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ!

 

 

ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ,
4 χρονια δεν επεσα εξω σε τπτ απολυτως….μιλω τη γλωσσα της ΩΜΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΜΕ…
ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΣΑΤΕ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ με την -ΙΔΙΑ- ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΑΣ… ΟΤΑΝ ΕΧΟΥ ΜΠΕΙ ΤΑ ΤΡΥΠΑΝΙΑ…!
ΜΑΣ ΩΘΟΥΝ ΣΤΟ ΝΑ ΧΥΘΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΑΙΜΑ ΤΟΤΕ η ΛΙΓΟ ΝΩΡΙΤΕΡΑ!
olympia.gr

Ρωσόφωνοι κυνηγούν Ουκρανούς «ευρωπαϊστές»: «Έξω οι φασίστες» φώναζαν!
,,,,,,,
,,,,,,,
,,,,,,,,
Μπορεί στο Κίεβο οι «ευρωπαϊστές» ακροδεξιοί νεοναζί μερκελιστές Ουκρανοί να πανηγυρίζουν στο όνομα της… «δημοκρατίας» και να αποθεώνουν την Γιούλια Τιμοσένκο, σε άλλες πόλεις της Ουκρανίας, όπου ο πληθυσμός είναι στην πλειοψηφία του ρωσικής καταγωγής, το πραξικόπημα των ακροδεξιών δεν πέρασε. Εκεί, οι ρωσόφωνοι Ουκρανοί, κυνηγούν τους «ευρωπαϊστές» όπου τους βρουν, τους αποκαλούν «φασίστες» και στέλνουν μήνυμα μέσω των τηλεοπτικών πλάνων ότι η Ουκρανία πολύ δύσκολα θα συνεχίσει να υφίσταται ως ενιαίο κράτος. Το 45% του πληθυσμού της σημερινής Ουκρανίας είναι ρωσικής καταγωγής και αυτοί οι Ρώσοι έχουν κάθε λόγο να μη θέλουν τη γερμανική μπότα από την πατρίδα τους, σε αντίθεση με τους εθνικιστές Ουκρανούς, που όπως και οι πρόγονοί τους συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς στον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι και τώρα κάνουν τα πάντα για να ενωθούν με την Ευρώπη της Άνγκελας Μέρκελ. Το βίντεο που θα δείτε είναι από την πόλη Kerch της Κριμαίας, μια καθαρή ρωσική πόλη, όπως κι όλη η χερσόνησος της Κριμαίας κατοικείται στη συντριπτική της πλειοψηφία από ρώσικο πληθυσμό, ανεξάρτητα εάν ανήκει στην ουκρανική επικράτεια. Εκεί, στην πλατεία της πόλης, οι υποστηρικτές του φιλοευρωπαϊκού κόμματος UDAR του Βιτάλι Κλίτσκο (Vitali Klitschko), προσπάθησαν να στήσουν μια ακόμα «πλατεία αγανακτισμένων». 
www.tribune.gr

Ουκρανία: το τέλειο πραξικόπημα της Υπερεθνικής Ελίτ

 

 

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Στην Ουκρανία, η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) που διαχειρίζεται την Νέα Διεθνή Τάξη, η οποία θεμελιώνεται, στο οικονομικό επίπεδο, στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και, στο πολιτικο, στις κατά τόπους Κοινοβουλευτικές Χούντες, οι οποίες αποτελούν μια παρωδία αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» (ενώ και η ίδια είναι παρωδία της πραγματικής άμεσης δημοκρατίας) επέτυχε, μέσα σε λίγους μήνες, το τέλειο πραξικόπημα. Δηλαδή, οπως φαίνεται τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, την προσεχή αλλαγή καθεστώτος με τη μέθοδο της ψευδο-«επανάστασης» που τελειοποίησε στην Αραβική «Άνοιξη».

Έτσι, μέσα στις πρώτες δυο δεκαετίες απο τότε που δημιουργήθηκε η άτυπη αυτή Υ/Ε, μια σειρά καθεστώτων που αντιστέκονταν την ενσωμάτωση τους στη ΝΔΤ έχουν ήδη ανατραπεί (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη) ή είναι υπο ανατροπή (Ουκρανία, Συρία), ενώ παρόμοιες διαδικασίες έχουν ξεκινήσει στη Βενεζουέλα και αλλα πραγματικά αντιστεκόμενα καθεστώτα όπως η Βολιβία ―σε αντίθεση με τα καθεστώτα της εκφυλισμένης Αριστεράς (Βραζιλία, Αργεντινή κλπ) που είναι ήδη ενσωματωμένα στη ΝΔΤ, με κυβερνήσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ.

Σήμερα έγινε φανερό ότι δεν απαιτούνται πια τα παλιά στρατιωτικά πραξικοπήματα που αποκάλυπταν την πραγματική φύση των δυτικών καθεστώτων και δικαίωναν τις παλιές ριζοσπαστικές θεωρίες ότι η αστική «δημοκρατία» δεν είναι παρά ένα επικάλυμμα που, όταν το αστικό καθεστώς κινδυνεύει, δεν έχει κανένα πρόβλημα να το παραμερίσει για ένα χρονικό διάστημα μέχρι να συντρίψει το λαϊκό κίνημα για πολλές δεκαετίες (τελευταίο παράδειγμα αυτό της Χιλής). Για πρώτη φορά στην Ιστορία, οι ελίτ έχουν σφετεριστεί ακόμη και την ίδια την έννοια και την μέθοδο της επανάστασης για την επιτυχία των δικών τους σκοπών. Με δεδομένο τον καθολικό πια έλεγχο της πληροφόρησης από την Υ/Ε και τις ντόπιες ελίτ που παίζουν ρόλο νομάρχη της, αλλά και τον ρόλο της σημερινής «Αριστεράς», η οποία, ενώ στο παρελθόν έπαιζε ένα απομυθοποιητικό ρόλο των συστημικών ΜΜΕ, σήμερα κατά κανόνα είναι και αυτή ενσωματωμένη στην ΝΔΤ και απλώς παρουσιάζει ταυτόσημες αναλύσεις με αυτές των ελίτ, (χρωματισμένες με ροζ, κόκκινο, μαύρο κ.λπ., ανάλογα με την ιδεολογική κατεύθυνσή της), το αποτέλεσμα είναι μια γενικευμένη σύγχυση, όπως ακριβώς επιδιώκει και η Υ/Ε για να κάνει άνετα την «δουλειά» της.

Ας δούμε όμως συνοπτικά, όσο επιτρέπει ο χώρος, πώς στήθηκε το τέλειο πραξικόπημα της Υ/Ε στην Ουκρανία. Τον περασμένο Νοέμβρη, όπως μάθαμε από τα ΜΜΕ της Υ/Ε, ξεκίνησε μια υποτίθεται αυθόρμητη ειρηνική «επανάσταση», όταν ο νόμιμα εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας Γιανουκόβιτς, ένας διεφθαρμένος επαγγελματίας πολιτικός της μετά-σοβιετικής γενιάς που εξέφραζε όμως περισσότερο το Ρωσόφιλο ανατολικό τμήμα της χώρας, σε αντίθεση με τους Τιμοσένκο και Γιουσένκο που εξέφραζαν το παραδοσιακά δυτικόφιλο τμήμα της Ουκρανίας, αρνήθηκε να υπογράψει την συμφωνία σύνδεσης της χώρας με την ΕΕ. Και αυτό, όχι τόσο γιατί αγωνιούσε ότι σε παραμονές χρεοκοπίας της Ουκρανίας αυτό θα οδηγούσε τα λαϊκά στρώματα σε ανάλογη οικονομική καταστροφή με την Ελληνική, αλλά κυρίως γιατί ήξερε ότι αυτό θα ήταν ο πολιτικός του τάφος.

Όμως, η Υ/Ε ήταν απόλυτα προετοιμασμένη γι’ αυτό το ενδεχόμενο, ξέροντας την αντίδραση της Ρωσικής ελίτ, η οποία δεν είναι μεν αντικαπιταλιστική, αλλά και δεν αντιδρά απλώς σαν εναλλακτικός ιμπεριαλισμός, όπως υποστηρίζουν απηρχαιωμένες Μαρξιστικές» αναλύσεις. Η Ρωσική ελίτ υπό τον Πούτιν, εκφράζει συγχρόνως ένα πελώριο εθνικιστικό κίνημα που ενώνει από εθνικιστές και ορθόδοξους μέχρι πραγματικούς κομουνιστές και ελευθεριακούς, σε ένα άτυπο παλλαϊκό μέτωπο κατά της παγκοσμιοποίησης. Φυσικά η Ρωσική ελίτ δεν συμμερίζεται τους στόχους του μετώπου αυτού στον βαθμό που απαιτούν πλήρη ρήξη με τη ΝΔΤ, γιατί ο πραγματικός στόχος της είναι να κατακτήσει ισότιμη θέση μέσα στην Υ/Ε με τα άλλα μέλη της, ενώ βέβαια η Υ/Ε, από την εποχή του Γέλτσιν, είχε σχεδιάσει για τη Ρωσία το ρόλο ενός υποτελούς μέλους, σε σχέση εξάρτησης και όχι αλληλεξάρτησης.

Έτσι, μια οργανωμένη, και χρηματοδοτούμενη από την Υ/Ε, «πρωτοπορία» μερικών εκατοντάδων αρχικά ανθρώπων, στους οποίους πρωτοστατούσαν πραγματικοί νεοναζιστές, με πραγματικά τάγματα εφόδου και όπλα, κατέβηκε στους δρόμους, στην αρχή ειρηνικά, όπως ακριβώς συνέβη στη αρχή και στη Συρία, πλαισιώνοντας όμως σταδιακά όλο και περισσότερους, αστούς κυρίως, δυτικόφιλους Ουκρανούς. Όπως είναι άλλωστε γνωστό η Ουκρανία έγινε ενιαίο κράτος, για πρώτη φορά στην Ιστορία της, μόλις το 1939, με το δυτικό γεωγραφικά τμήμα της να έχει παραδοσιακές και πολιτιστικές σχέσεις με τη δύση, ενώ το ανατολικό με τη Ρωσία. Όταν κατόπιν η ρωσική ελίτ πρόσφερε ένα γενναιόδωρο πρόγραμμα βοήθειας που θα απομάκρυνε τον κίνδυνο Ελληνικής καταστροφής, χωρίς απώλεια της κυριαρχίας της χώρας, ο Γιανουκόβιτς φυσικά το δέχθηκε αμέσως. 

Μέχρι τη συνάντηση των ηγετών ΕΕ και Γιανουκόβιτς στο Βίλνιους στο τέλος Νοέμβρη, οπότε η Ευρω-ελίτ αποφάσισε γενική επίθεση βλέποντας ότι το καθεστώς Γιανουκόβιτς δεν συμμορφωνόταν, οι διαδηλώσεις ήταν ακόμη βασικά ειρηνικές. Τότε, όμως, η νεοναζιστική ένοπλη πρωτοπορία πλαισίωσε μεγάλο συλλαλητήριο, όπου η ίδια επιδόθηκε σε επιθέσεις με μπουλντόζες , μολότοφ και παρόμοια «ειρηνικά μέσα» κατά κυβερνητικών κτιρίων. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της ΕΕ (και τις ΗΠΑ φυσικά) η κατάληξη θα ήταν βέβαια σωροί νεκρών διαδηλωτών και πιθανότατα επιβολή κατάστασης ανάγκης. Ο Γιαννουκόβιτς όμως, μη θέλοντας να κόψει τις γέφυρες με την Υ/Ε, δεν έκανε τίποτα από αυτά. Η μεγάλη «καταστολή» επομένως που ισχυρίζεται η εκφυλισμένη «αριστερά» (βλ. άρθρο Κ.Σ., «Ε», 19/2/2014) είναι άλλος ένας μύθος μιας «αριστεράς» που υποστήριξε κάθε στημένη «εξέγερση» της Υ/Ε από τη Λιβυκή , μέχρι την Ουκρανική.

Η πολιτική αυτή συνεχών υποχωρήσεων του Γιανουκόβιτς συνεχίστηκε μέχρι χθες, όταν η οργανωμένη πρωτοπορία, πιθανώς με την συμμετοχή και ξένων πρακτόρων «ελεύθερων σκοπευτών» (ακριβώς όπως στη Συρία) προέβη σε αιματοκύλισμα για να δοθεί η αφορμή για τη σημερινή διαγραφόμενη παράδοση του καθεστώτος στην ΕΕ, που θα συντελεστεί με τις εκλογές σε λίγους μήνες, στο σημερινό κλίμα τρομοκρατίας, και την ...πανηγυρική επανεκλογή της Τιμοσένκο...

inclusivedemocracy.org